آن بزرگوار در سال 1238 قمری تولد یافت. تحصیلات مقدماتی را نخست در اصفهان و سپس در تهران گذراند و به زودی در فلسفه و حكمت به مقام بلندی دست یافت به طوری كه مقام استادی فلسفه در تهران به او ختم می‏شد. وي بر بسياري از كتب فلسفي و عرفانى، حاشیه زده است كه از جمله حاشیه ایشان بر اسفار و بر شرح فصوص است. آن حكیم فرزانه در شب جمعه ششم ذیقعده 1324 قمری درگذشت و در جوار شیخ صدوق (ره) در شهر ری به خاك سپرده شد.

اگر چه خیابانی در علمای معاصرین از خود میرزا مهدی آشتیانی نقل كرده است كه ایشان نزد حكیم جلوه درس گرفته؛ [1] ولی همان طور كه آقای صدوقی سُها در مقدمه اساس التوحید ذكر فرموده‏اند، شاگردی آشتیانی نزد حكیم جلوه بعید است. چرا كه سید ابوالحسن جلوه در سال 1314 در گذشت حال آن كه در این سال آشتیانی تنها هشت سال داشته است. و باز همان‏گونه كه آقای صدوقی فرموده‏اند، ممكن است بگوئيم پدر دانشمند ميرزا مهدى، یعنی مرحوم میرزا جعفر آشتیانی - كه خود از شاگردان حكیم جلوه بوده است.- میرزا مهدی را با خود به مجلس درس استاد می‏برده است و از این طریق میرزا مهدی از پرتو فیوض آن حكیم ارجمند نیز، مستفیض شده است [2]