ذكرى از مظلومیت امام حسن عليه السلام‏
از جمله چيزهايى كه در مورد امام حسن مجتبى عليه السلام نوشته‏اند اين است كه ايشان در عمرشان مكرر (شايد بيست بار) هر چه داشتند نصف كردند؛ نصف را براى خود نگه داشتند و نصف ديگر را در راه فقرا و مواردى كه لازم بود، انفاق كردند.
امام حسن عليه السلام سفرهاى متعدد پياده به حج مشرف شدند. با اينكه مركوب داشتند ولى سوار نمى‏شدند و اين عمل را براى خودشان به صورت يك رياضت و عبادت واقعى درمى‏آوردند. مقام ايشان بالاتر از اين است كه بخواهيم اين حرفها را بزنيم ولى شك ندارد كه براى افراد عادى هم آن حالى كه در سفر پياده پيدا مى‏شود هرگز با اين تنعمها حاصل نمى‏شود.
امام مجتبى عليه السلام در «حالْ پيدا كردن» در هنگام عبادت فوق‏العاده بودند. دشمنان ايشان، چه تهمتها به ايشان زدند، چه دشمنان امويشان و بدتر از آنها دشمنان عباسى، چون در دوره بنى‏العباس علويانِ بنى‏الحسن زياد قيام مى‏كردند و دستگاه سياست و تبليغات بنى‏العباس براى اينكه سادات بنى‏الحسن را بكوبد شروع به تبليغات عليه جدّ آنها يعنى امام حسن عليه السلام كرده بود: زن خيلى زياد گرفته است، مرد عياشى بوده است و از اين جور نسبتها، درصورتى كه امام مجتبى عليه السلام «أعبد» اهل زمانشان بوده‏اند. نماز كه مى‏خواندند سراسر گريه بود و اگر به آيه‏اى از آيات قرآن مى‏رسيدند كه در آن آيه ذكرى از عذاب بود، مى‏افتادند و غش مى‏كردند.
نمونه‏اى بودند از پدر بزرگوارشان على عليه السلام. آنچه كه درباره على عليه السلام شنيده‏ايد، نمونه‏اش درباره امام حسن عليه السلام صادق است. اين كه روزگار با اين وجود مقدس در زمان خودش چه كرد و بعد در زمانهاى بعد از خودش دستگاه خلافت عباسى چه كرد داستان درازى دارد. ده سالى كه بعد از پدر بزرگوارشان زنده بودند كه بين نه تا ده سال طول كشيد (اميرالمؤمنين عليه السلام در سال چهلم هجرى و امام حسن عليه السلام در سال چهل و نهم هجرى از دنيا رفتند) دوره حكومت استبدادى سياه معاويه است و بيشترين فشارها روى شخص امام است. ديگر معاويه از هيچ‏گونه آزار و اذيت و تحقير و تبليغى عليه امام حسن عليه السلام خوددارى نمى‏كرد. در اوايل حكومت معاويه هنوز به اصطلاح آنچنان كه بايد و شايد صابون معاويه و بنى‏اميه به‏ جامه مردم نخورده بود؛ اواخر حكومت معاويه و در زمان حكومت يزيد بود كه تشت اينها ديگر به‏طوركلى از بام افتاد والّا قبلًا مردم مى‏گفتند معاويه مرد باكفايتى است.
معاويه به حكم اينكه بعد از خودش تمام انديشه‏اش اين بود كه خلافت به پسرش يزيد برسد موانع را در زمان حيات خودش يكى پس از ديگرى برمى‏داشت و اين اختصاص به امام حسن عليه السلام ندارد. عده ديگرى هم كه از نظر مردم يا از نظر خودشان كانديداى خلافت بودند، همه را از بين برد، ولى راجع به امام حسن عليه السلام هدف ديگرى هم داشت و آن اين بود كه مى‏خواست علاقه و محبت به امام حسن عليه السلام را از بين ببرد، چون مى‏دانست مردم به اهل‏بيت علاقه و محبت دارند و بعد هم مى‏خواست به خيال خود روح امام حسن عليه السلام را در زمان حياتشان خرد كند. به حاكم مدينه سپرده بود كه روزهاى جمعه موظف هستى حتماً در حضور حسن بن على پدرش را لعن و سب كنى. در آيه نماز جمعه خوانديم كه وقتى نماز جمعه اقامه مى‏شود بر همه واجب است شركت كنند. اگر كسى شركت نمى‏كرد نمى‏توانست بگويد من كه شركت نمى‏كنم براى اين است كه اينها لياقت اين را ندارند كه نماز جمعه را اقامه كنند. فوراً مى‏گفتند اين فرد مخالف نماز جمعه و كافر است و او را تكفير مى‏كردند به‏طورى كه همان مردم مقدس مى‏ريختند و او را مى‏كشتند.
امام در نماز جمعه شركت مى‏كرد. آنوقت در حضور حضرت و در كنار قبر پيغمبر صلى الله عليه و آله خطبه نماز جمعه- كه در دو جلسه پيش عرض كرديم كه وظيفه امام جمعه در هنگام ايراد خطبه چيست- تبديل شده بود به لعن و سبّ على عليه السلام. در آخر كار هم معاويه به فكر افتاد كه امام حسن عليه السلام را از ميان بردارد. اين بود كه وسيله مسموم كردن را فراهم كرد، آنهم نه يك بار، بلكه دو بار يا سه بارايشان را مسموم كرد

مجموعه‏آثاراستادشهيدمطهرى ج‏27 / 342

پیغام بوسیله کاربر حذف شد.

برخى خصوصيات امام حسن عليه السلام‏
امام مجتبى سلام‏اللَّه عليه آن وقت واقعاً براى ما امام است كه عملًا الگو و مقتدا باشد. يكى از خصوصياتى كه از زندگى اين بزرگوار نقل شده است در همين مسأله حضّ بر طعام مسكين است. ايشان چند بار هرچه داشتند دو قسمت كردند، يك قسمت را به مصرف مساكين و فقرا رساندند و قسمت ديگر را براى خود نگهدارى كردند. سفر حج را مخصوصاً از مدينه تا مكّه پياده مى‏رفتند نه از آن جهت كه مال و مركوب و چنين امكانى نداشتند، امكانش را هم داشتند ولى مخصوصاً براى اينكه‏ افْضَلُ الْاعْمالِ احْمَزُها، براى اينكه همه ياد بگيرند، براى اينكه نفس انسان بيشتر خاضع و خاشع بشود و براى اينكه در مقابل خداى متعال بيشتر اظهار عبوديت كرده باشد، در سفر حج اين‏گونه عمل مى‏كرد. ايشان ضرب‏المثل حلم و بردبارى و تحمل‏اند.

مجموعه‏آثاراستادشهيدمطهرى/ ج‏27/ ص659