سلام
برای اینکه جوابی که اینجا می ذارم برات خسته کننده نباشه در سه بخش میارم:
بخش اول جواب:
خداوند در سوره مبارکه فتح آیه 1 و 2 می فرماید:
إِنَّا فَتَحْنا لَک فَتْحاً مُبيناً (1) لِيَغْفِرَ لَک اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِک وَ ما تَأَخَّرَ وَ يُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْک وَ يَهْدِيَک صِراطاً مُسْتَقيماً (2)
ما تو را به فتح آشکارى فيروز مى‏گردانيم (1) تا خدا از گناه گذشته و آينده تو در گذرد و نعمت خود را بر تو به حد کمال رساند و تو را به راه مستقيم هدايت کند. (2)
این آیات هرگز ارتباطی با عصمت پیامبر ندارد زیرا در نخستين آيه اين سوره بشارت عظيمى به پيامبر (ص) داده شده است، بشارتى که طبق بعضى از روايات نزد پيامبر (ص) محبوبتر از تمام جهان بود، مى‏فرمايد:" ما براى تو فتح آشکار و نمايانى کرديم" (إِنَّا فَتَحْنا لَک فَتْحاً مُبِيناً).
پيروزى چشمگيرى که آثار آن در کوتاه مدت و دراز مدت در پيشرفت اسلام و زندگى مسلمانان آشکار شده و مى‏شود، فتحى که در طول تاريخ اسلام کم نظير يا بى نظير بود.
این فتح مربوط می شود به فتح حدیبیه که چون پاسخ، طولانی می شود به جزئیات آن نمی پردازم ولی اگر دوست دارید بدانید می توانید به کتاب های تفسیری ذیل همین آیات مراجعه کنید آنجا داستانش رابیان کرده اند.
اگر کسی رابطه بین فتح در آیه اول و بخشش گناه در آیه دوم را بداند دیگر جائی برای شک کردن در مورد عصمت پیامبر برایش باقی نمی ماند.
ادامه آن در بخش دوم بخوانید...

بخش سوم:
به اين ترتيب فتح حديبيه تمام گناهانى که قبل از هجرت، و بعد از هجرت، يا تمام گناهانى که قبل از اين ماجرا و حتى در آينده ممکن بود به او نسبت دهند همه را شست، و چون خداوند اين پيروزى را نصيب پيامبر (ص) نمود مى‏توان گفت خداوند همه آنها را شستشو کرد.
نتيجه اينکه اين گناهان، گناهان واقعى نبود، بلکه گناهانى بود پندارى و در افکار مردم و در باور آنها، چنان که در آيه 14 سوره شعراء داستان موسى (ع) مى‏خوانيم که موسى به پيشگاه خدا عرضه داشت: وَ لَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخافُ أَنْ يَقْتُلُونِ:" فرعونيان بر من گناهى دارند که مى‏ترسم به جرم آن گناه مرا بکشند" در حالى که گناه او چيزى جز يارى فرد مظلومى از بنى اسرائيل و کوبيدن ستمگرى از فرعونيان نبود.
بديهى است اين نه تنها گناه نبود بلکه حمايت از مظلوم، بود ولى از دريچه چشم فرعونيان گناه محسوب مى‏شد.
به تعبير ديگر" ذنب" در لغت به معنى آثار شوم و تبعات کارى است، ظهور اسلام در آغاز، زندگى مشرکان را به هم ريخت، ولى پيروزيهاى بعد سبب شد که آن تبعات به دست فراموشى سپرده شود.
هر گاه خانه کهنه و فرسوده‏اى را که سر پناه فعلى ما است، و به آن دلبستگى داريم خراب کنند ممکن است اين کار را تخطئه کنيم، ولى بعد از آنکه ساختمانى محکم و مجهز بجاى آن ساخته شد، و تمام ناراحتيها بر طرف گشت، قضاوت ما به کلى دگرگون مى‏شود.
مشرکان مکه، چه قبل از هجرت و چه بعد از آن، ذهنيات نادرستى در باره اسلام و شخص پيامبر (ص) داشتند که پيروزيهاى بعد بر همه آنها خط بطلان کشيد.
آرى اگر رابطه آمرزش اين گناهان را با مساله فتح حديبيه در نظر بگيريم مطلب کاملا روشن است، رابطه‏اى که از" لام"" لِيَغْفِرَ لَک اللَّهُ" استفاده مى‏شود و کليد رمز براى گشودن معنى آيه است.
اما آنها که به اين نکته توجه نکرده‏اند در اينجا مقام عصمت پيامبر (ص) را زير سؤال برده‏اند و براى او (نعوذ باللَّه) گناهانى قائل شده‏اند که خدا در پرتو فتح حديبيه آنها را بخشيده است، يا آيه را بر خلاف ظاهر معنى کرده‏اند.