مرحوم حاج میرزا حسین نوری (اعلی اللّه مقامه) استاد مرحوم حاج شیخ عباس قمی و مرحوم حاج شیخ علی اكبر نهاوندی در مشهد و مرحوم حاج شیخ محمد باقر بیرجندی محدث- كه مرحوم حاج شیخ عباس را همه می شناسیم- بسیار مرد فوق العاده ای بوده است، مُحدّث است، ولی در فن خودش فوق العاده متبحّر است، عجیب متبحّر است. از آن حافظه های بسیار قوی بوده است و مرد با ذوقی هم بوده است و مرد بسیار با شور، با حرارت، با ایمان. گواینكه این مرد بعضی از كتابها نوشت كه شأن او نبود و علمای وقت هم ملامتش كردند، ولی معمولا كتابهایش خوب است.

مخصوصاً كتابی در همین موضوع منبر نوشته است به نام «لؤلؤ و مرجان» . این كتاب با اینكه كتاب كوچكی است، فوق العاده كتاب خوبی است. در این كتاب راجع به وظایف اهل منبر سخن گفته است. همه ی این كتاب در دو فصل است: یك فصل [در] اخلاص، یعنی خلوص نیت، كه شرط اول گوینده، خطیب، واعظ، روضه خوان خلوص نیت است، كه وقتی منبر می رود، روضه می خواند به طمع پول نباشد، به طمع دیگری نباشد، و چقدر عالی در این موضوع بحث كرده است، كه من وارد بحثش نمی شوم.

پایه ی دوم صدق و راستی است و در اینجاست كه موضوع راست گفتن و موضوع دروغ گفتن [را مطرح كرده است. ] انواع دروغها [را بیان كرده، ] كه من خیال نمی كنم در هیچ كتابی در باره ی دروغ به طور كلی، به اندازه ای كه در این كتاب بحث شده است [بحث شده باشد. ] اخبار و روایاتش و انواع دروغ آنجا ذكر و تشریح شده است.

چنین كتابی شاید در دنیا وجود نداشته باشد. عجیب این مرد تبحّر به خرج داده است! این مردِ بزرگ، در همین كتاب خودش نمونه هایی، آن هم نمونه هایی از دروغهایی كه معمول است و اینها را به این حادثه ی بزرگ، حادثه ی تاریخی كربلا، نسبت می دهند ذكر كرده است. آنچه كه من عرض می كنم غالباً یا همه ی آن همانهایی است كه مرحوم حاجی نوری هم از آنها ناله كرده است، و حتی این مرد بزرگ صریحاً می گوید: امروز باید عزای حسین را گرفت، اما برای حسین در عصر ما یك عزای جدیدی است كه در گذشته نبوده است و آن عزای جدید این همه دروغهاست كه درباره ی حادثه ی كربلا گفتهمی شود و احدی جلو این دروغها را نمی گیرد. امروز بر این مصیبت حسین بن علی باید گریست، نه بر آن شمشیرها و نیزه هایی كه در آن روز بر پیكر شریفش وارد شد.

و در مقدمه ی كتاب نوشته است كه فلان عالم بزرگ از علمای هندوستان نامه ای به من نوشته است و از روضه های دروغی كه در هندوستان خوانده می شود شكایت كرده و از من خواهش كرده است كه یك كاری بكنم، كتابی بنویسم كه جلوی روضه های دروغ در آنجا گرفته بشود. بعد مرحوم حاجی به این عبارت ذكر می كند، می نویسد:

این عالم هندی خیال كرده كه روضه خوانها وقتی به هندوستان می روند دروغ می گویند، نمی داند كه آب از سرچشمه گل آلود است، مركز روضه های دروغ، كربلا و نجف و ایران است. همان مراكز تشیع مركز روضه های دروغ است.

من به طور نمونه قسمتهایی را عرض می كنم. بعضی از اینها مربوط به وقایع قبل از عاشوراست، بعضی مربوط به وقایع بین راه است، بعضی مربوط به ایام اقامت در محرم است و اغلب مربوط به روز عاشوراست، بعضی مربوط به ایام اسارت اهل بیت است و بعضی مربوط به ائمه است بعد از قضایای كربلا. حال برای هر كدام یكی دو نمونه عرض می كنم.