ركن اساسی در اجتماعات بشری اخلاق است و قانون. اجتماع قانون و اخلاق می خواهد و پشتوانه ی قانون و اخلاق هم فقط و فقط دین است.

اینكه می گویند اخلاق بدون پایه ی دینی هم استحكامی خواهد داشت، هرگز باور نكنید؛ درست مثل اسكناس بدون پشتوانه است كه اعتباری ندارد، مثل اعلامیّه ی حقوق بشر است كه فرنگیان منتشر كردند و می كنند و خودشان هم قبل از دیگران علیه آن قیام كرده و می كنند، چرا؟ چون متّكی به ایمانی كه از عمق وجدان بشر برخاسته باشد نیست.

ژرژ بیدو كه زمانی خودش رهبر سوسیالیستهای فرانسه بود وقتی كه خواستند به الجزایر استقلال بدهند آمد جزو سازمانهای آدمكشی قرار گرفت كه چرا به اینها استقلال می دهید! بلی اینها هستند امضا كنندگان اعلامیّه ی حقوق بشر و. . .

قانون هم همین طور است. آزادی چطور؟ آزادی هم همین طور است. تمام مقدّساتی كه اجتماع بشر دارد: عدالت، مساوات، آزادی، انسانیّت و همدردی، هر چه كه به فكر شما برسد، تا پای دین در میان نباشد حقیقت پیدا نمی كند.

آلكسیس كارل می گوید: تمام مفاسد بشریّت از این است كه مغزها نیرومند شده و دلها ضعیف و ناتوان باقی مانده اند. آیا تمدّن چه می كند؟ تمدّن برای انسان ابزار می سازد، ابزارهای خوب، انصافاً ابزارهای خوب اختراع می كند، امّا آدمها را چطور؟ چه چیز می تواند آدمها را عوض كند؟ چه چیز می تواند به آدمها هدفهای مقدّس و عالی بدهد؟ چه چیز است كه می تواند ارزشهای بشری را عوض كند؟ كاری كند كه همدردی و صاحب دلی تا بدان حد ارزش داشته باشد كه از صمیم قلب بگوید:

انسانیّت مساوی است با دین و ایمان، و اگر دین و ایمان نباشد، انسانیّتی نیست.