مرحوم شیخ عبّاس قمی- رضوان اللّه علیه- در كتاب سفینة البحار [1] از مطرّزی كه یكی دیگر از لغویّون است نقل می كند كه گفته است فطرت یعنی خلقت. آنگاه حدیث «كلّ مولود یولد علی الفطرة» را از غوالی اللّئالی نقل می كند و بعد حدیثی از امام صادق (علیه السّلام) نقل می كند كه به یك مناسبتی لغت «فطره» را به كار برده اند ولی در غیر مورد فطرتی كه ما می گوییم. ابی بصیر می گوید كه روزی خدمت امام صادق (علیه السّلام) بودیم، گوشت شتری آوردند و خوردیم، بعد مقداری شیر آوردند و ایشان از آن شیر آشامیدند و به من گفتند كه تو هم بیاشام و من نیز آشامیدم و گفتم:

ایش؟ این چیست؟ (دیدم یك مزه ی خاصّی می دهد)قال انّها الفطرة فرمود این «فطرة» است [2](كفك شیر تازه در وقت دوشیدن) .

پس باز همان مفهوم ابتدائیّت در این لغت هست. از لغت «فطرت» می گذریم.

---