راجع به خود «وحی» از همه بهتر همین است كه موارد استعمالش را در قرآن به دست بیاوریم تا حقیقتش را بهتر بفهمیم. اینها را از لغت نمی شود به دست آورد چون عرف عام مورد استعمال نداشته، آنچه كه در لغت هست یك معنی نزدیك به این معناست. حالا ما در علوم مثال می زنیم. ارباب علوم به یك معانی تازه ای می رسند كه عرف عام به آن معانی نمی رسد، ناچارند كه یك لغتی برای معنی جدید وضع كنند، و معمولا دیگر نمی روند لفظی از خارج اختراع كنند، به قرائن و مشابهاتی كه هست لفظی را از جایی می گیرند و بعد آن را توسعه و تعمیم می دهند، [ترویجش ] می كنند تا قالب جدید پیدا كند. مثلا علم و فلسفه علت و معلول كشف می كند به صورت یك مفهوم فلسفی و علمی، ولی عرف به این معنای عام فلسفی و علمی چنین لفظی برای آن ندارد، آنگاه اهل لغت می روند می بینند كه در زبان عرف یك كلمه ای دارند به نام علت یعنی بیماری، وقتی بیماری پیدا می شود یك آدمی می شود معلول یعنی آن بیماری را به خود می گیرد، نزدیكترین لغتی كه پیدا می كنند این است، بعد كلمه ی علت را بر می دارند می آورند در این معنا، اما حالا كه ما می گوییم علت، دیگر مقصودمان بیماری نیست، مقصودمان یك مفهوم عام است. این مال اهل علم و علماء و فلاسفه. در دریافتهای انبیاء هم یك چنین چیزی است یعنی آنچه آنها دریافت می كنند یك نوع معانی ای است كه قبلا در میان مردم وجود نداشته كه لفظ داشته باشد. لفظ جدید وضع كردن هم كه این درد را دوا نمی كند چون لفظ جدید را میان دو نفر باید وضع كرد كه هر دو با معنی آشنا باشند. ناچار از همان الفاظ متداول، نزدیكترین الفاظ را برای این معنی انتخاب می كنند. ما اگر بخواهیم به آن معنی نزدیك شویم- ما هم كه به آن معنی مستقیما آشنایی نداریم- باید ببینیم از مجموع مواردی كه به كار برده اند چه درك می كنیم و چه می فهمیم. در لغت، معنی «وحی» هر القاء محرمانه و مخفیانه و پنهان را می گویند، القاء مرموز، مثل اینكه اگر یك نفر به یك نفر دیگر به صورت نجوا و مخفی كه كسی نفهمد، مطلبی را القاء كند، این را در عرف مثلا می گفته اند وحی. پس، از معنی لغوی، آن مقداری كه در اینجا منظور هست همین جنبه ی مخفی بودن و مرموز بودنش است نسبت به افهام سایر مردم.