در جلسه ی گذشته عرض كردیم كه اساس فكر شیعه در مسأله ی امامت با فكر اهل تسنن مختلف است و این دو فكر از ریشه با یكدیگر اختلاف دارند. لهذا به این صورت درباره ی این مسأله ی بحث كردن كه ما قائل به امامتیم، آنها هم قائل به امامت، ولی شرایط امامت از نظر ما و آنها متفاوت است، اساسا درست نیست. چون آن چیزی كه شیعه به نام امامت معتقد است، غیر از آن چیزی است كه آنها به نام امامت معتقدند. كما اینكه مسأله ای كه به این شكل طرح می شود كه آیا امامت به نصّ است یا به شورا یعنی آیا امام را پیغمبر باید تعیین كرده باشد یا مردم باید او را انتخاب كنند نیز به این صورت صحیح نیست، زیرا آنچه شیعه در باب امامت می گوید و می گوید به نصّ است، غیر از آن چیزی است كه اهل تسنن می گویند و می گویند به شوراست. نه اینكه درباره ی یك چیز بحث می كنند و یكی می گوید آن چیز به نصّ است و دیگری می گوید همان چیز به شوراست. در واقع باید چنین گفت كه در نظر شیعه مسأله ای به نام امامت مطرح است كه اهل تسنن از اساس آن را قبول ندارند نه اینكه در شرایطش با آنها اختلاف دارند. درست مثل مسأله ی نبوت است در مقابل منكرین نبوت. شیعه امامت را در سطحی آنچنان بالا می برد كه قهرا اگر كسی آن فرضیه را پیش بكشد و قبول كند، نمی تواند قبول نكند امام باید از طرف خدا تعیین شده باشد. همین طور كه در نبوت هیچ گاه نمی گویند مردم بنشینند و نبی انتخاب كنند، قهرا در مورد امام در آن سطحی كه شیعه می گوید نیز جای این حرف نیست كه مردم بنشینند و چنان شخصی را انتخاب كنند.

در جلسه ی پیش ما از آن سلسله مراتب و شرایطی را كه شیعه در باب امامت می گوید عرض كردیم و رسیدیم به اینجا كه شیعه مسأله را از بالا شروع می كند و می آید پایین. بعد می گویند برای اینكه این فقط یك فرضیه نباشد باید ببینیم آیا واقعا با توجه به آنچه كه ما در باب امامت در آن سطح عالی می گوییم، پیغمبر اكرم كسی را برای این مقام تعیین كرده است؟ آیا قرآن فرموده است یا نه؟ اول در نظر داشتم كه به همان ترتیب حرفهای خواجه در تجرید مطالب را عنوان كنم ولی به مناسبت اینكه چند روز دیگر روز عید غدیر است، به نظرم رسید كه بهتر این است كه ما همین آیات مربوط به غدیر را معنی و ترجمه كنیم و شرح بدهیم.