بحث امروز ما آخرین بحث ماست درباره ی مسائل كلی امامت. از این پس اگر بحثهایی بخواهیم بكنیم همه ی آنها جنبه ی نقلی خواهد داشت، مثل اینكه احادیثی را كه از پیغمبر اكرم راجع به امیر المؤمنین رسیده است یا امیر المؤمنین درباره ی امامان بعد از خودشان و همچنین حضرت رسول درباره ی آن امامان فرموده اند و نیز اینكه هر امامی چگونه تصریح كرده است بر امام بعد از خودش، یك یك بررسی كنیم كه اینها بیشتر جنبه ی نقلی و تعیینی و تنصیصی پیدا می كند.

بحث امروز ما بحثی است كه یك مقدارش را شاید در لابلای عرایض جلسات پیش هم گفته ایم ولی چون مربوط به روح مسأله ی امامت است، من امروز با استناد به گفتار ائمه علیهم السلام در این زمینه بحث می كنم و قسمتی از كتاب الحجّه كافی را برای شما می خوانم.

مكرر عرض كردم كه مسأله ی امامت به آن معنی كه در میان شیعه یا لااقل در زبان ائمه ی شیعه مطرح است، غیر از امامت به معنی ای است كه در زبان اهل تسنن مطرح است، و غیر از مسأله ی حكومت است كه در عصر ما زیاد مطرح است. مسأله ی امامت اساسا مسأله ای است تالی تلو نبوت ولی نه به این معنی كه مقامش از هر نبوتی پایین تر است، بلكه مقصود این است كه چیزی است شبیه نبوت كه انبیای بزرگ این را هم داشته اند یعنی نبوت را با امامت توأم داشته اند. یك چنین حالت معنوی است.

تكیه گاه سخن ائمه در این زمینه مسأله ی انسان است به طور كلی. ما اول باید درباره ی تصور خودمان درباره ی انسان تجدید نظری بكنیم تا این مطلب روشن شود.