فرضاً ما هنوز نپذیرفته باشیم كه مسئله شناسایی خدا امری فطری است و هر كسی به حكم فطرت و غریزه راهی به خالق و آفریننده ی خود دارد، این جهت قابل تردید نیست كه علاقه به فهم و دانستن این مسئله در نهاد هر كسی هست.

هر مجهولی كه در برابر بشر خودنمایی كند علاقه به حل آن در روح كنجكاو وی پدید می آید و هر اندازه كه آن مجهول عظیم تر و باشكوه تر باشد علاقه و آرزوی فهم و حل آن نیز بیشتر است. به این جهت موضوع «خدا شناسی» كه شامل بزرگ ترین راز جهان است از هر موضوع دیگر برای بحث و تحقیق جالب تر و جاذب تر است.

گذشته از این جهت، این موضوع با هستی و اصل و ریشه ی آدمی ارتباط دارد. اگر كودكی را از سر راه برداشته باشند و از او نگهداری كنند تا بزرگ گردد و به حد رشد و تمیز برسد، مسلّماً یكی از علاقه ها و آرزوهای آن كودك این خواهد بود كه بداند پدر و مادر او كیستند و ریشه و تبارش چیست خواه آنكه این دانستن و ندانستن سود یا زیانی برای او داشته باشد یا نداشته باشد.

مثل این است كه آدمی خود به خود و طبیعتا این قاعده ی منطقی را استشماممی كند كه تا اصل و ریشه ی یك چیز شناخته نشود خود آن چیز شناخته نمی شود، پس اگر بخواهد خود را بشناسد باید پدر و مادر خود را بشناسد و به اصل و ریشه و تبار خود پی ببرد.

نظیر همین احساس در هر كسی نسبت به جهان هست. ما همه فرزندان و مخلوقات این جهانیم و طبعا علاقه مندیم كه اصل و ریشه ی واقعی همه ی كائنات را كه آنها نیز مانند ما فرزندانی و مخلوقاتی هستند بشناسیم.

علاقه به سرنوشت نیز به نوبه ی خود باعث و محرك دیگری است برای تحقیق و جستجوی ما. آدمی با خود فكر می كند اگر واقعاً خدایی باشد خلقت من بدون هدف نخواهد بود و آنوقت ممكن است كه وظایف و تكالیفی باشد كه من باید آنها را اجرا كنم، در این صورت سعادت و شقاوت من بستگی به اجرای آن وظایف و تكالیف دارد. هنگامی كه آدمی با این سؤالات روبرو شد علاقه به سرنوشت حكم می كند كه نسبت به این مسئله بی اعتنا نباشد. متكلّمین اسلامی به همین قسمت اخیر توجه كرده اند و به این سبب تحقیق در این مسئله را عقلا لازم و واجب دانسته اند.