«اَلَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اَللّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اَللّهَ وَ كَفی بِاللّهِ حَسِیباً. » [1] بحث درباره ی سیره ی نبوی در مورد دعوت و تبلیغ اسلام بود. اول بحثی راجع به اهمیت و سنگینی این وظیفه و مأموریت كردیم و بعد راجع به بعضی از خصوصیات سیره ی پیغمبر اكرم و یا عموم پیغمبران عرایضی عرض شد. مسأله ی شرح صدر كه قرآن كریم مطرح كرده است جزء این ضرورتها و كاشف از اهمیت مطلب است؛ و دیگر مسأله ی بلاغ مبین، مسأله ی نصح و خیرخواهی و مسأله ی عدم تكلّف. اكنون قسمتهای دیگری را به حول و قوه ی الهی عرض می كنیم.

در آیه ای كه قبلاً تلاوت كردم، قرآن كریم درباره ی پیغمبر اكرم فرمود:

یا أَیُّهَا اَلنَّبِیُّ إِنّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِیراً. `وَ داعِیاً إِلَی اَللّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِیراً [2].

ای پیامبر! ما تو را فرستادیم مبشّر و نویددهنده، و منذر و اعلام خطركننده [و دعوت كننده ی به سوی خدا به اذن او، و چراغی نورانی. ] .

توضیح مختصری در اطراف تبشیر و انذار بدهم و بعد در اطراف بعضی از توصیه های پیغمبر اكرم عرایضی عرض كنم.

---

[1] احزاب/39.

[2] احزاب/45 و 46.