یكی از مزایای معظم له توجه و علاقه فراوانی بود كه به مسئله وحدت اسلامی و حسن تفاهم و تقریب بین مذاهب اسلامیه داشت. این مرد چون به تاریخ اسلام و مذاهب اسلامی آشنا بود، می دانست كه سیاست حكام گذشته در تفرقه و دامن زدن آتش اختلاف چه اندازه تأثیر داشته است، و هم توجه داشت كه در عصر حاضر نیز سیاستهای استعماری از این تفرقه حداكثر استفاده را می كنند و بلكه آن را دامن می زنند، و هم توجه داشت كه بُعد و دوری شیعه از سایر فرق سبب شده كه آنها شیعه را نشناسند و درباره آنها تصوراتی دور از حقیقت بنمایند. به این جهات بسیار علاقه مند بود كه حسن تفاهمی بین شیعه و سنّی برقرار شود كه از طرفی وحدت اسلامی كه منظور بزرگ این دین مقدس است تأمین گردد و از طرف دیگر شیعه و فقه شیعه و معارف شیعه آن طور كه هست به جامعه تسنن كه اكثریت مسلمانان راتشكیل می دهند معرفی شود.

از حسن تصادف چندسال قبل از زعامت و ریاست معظم له كه هنوز ایشان در بروجرد بودند «دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه» به همت جمعی از روشنفكران سنّی و شیعه تأسیس شد. معظم له در دوره زعامت خود تا حد ممكن با این فكر و با این مؤسسه كمك و همكاری كرد. برای اولین بار بعد از چندین صد سال بین زعیم روحانی شیعه و زعیم روحانی سنّی شیخ عبد المجید سلیم و بعد از فوت او به فاصله دو سه سال شیخ محمود شلتوت مفتی حاضر مصر و رئیس جامع ازهر روابط دوستانه ای برقرار شد و نامه ها مبادله گردید.

قطعاً طرز تفكر معظم له و حسن تفاهمی كه بین ایشان و شیخ شلتوت بود مؤثر بود در اینكه آن فتوای تاریخی معروف را در مورد به رسمیت شناختن مذهب شیعه بدهد.

معظم له را نباید گفت نسبت به این مسئله علاقه مند بود، بلكه باید گفت عاشق و دلباخته این موضوع بود و مرغ دلش برای این موضوع پر می زد.

عجیب این است كه از دو منبع موثق شنیدم كه در حادثه قلبی اخیر كه منجر به فوت ایشان شد، بعد از حمله قلبی اول كه عارض شد و مدتی بیهوش بوده اند و بعد به هوش آمدند، قبل از آنكه توجهی به حال خود بكنند و در این موضوع حرفی بزنند موضوع تقریب و وحدت اسلامی را طرح می كنند و می گویند من آرزوها در این زمینه داشتم.