عرض كردیم كه بعضی آیات قرآن در مورد دستور جهاد با كفار، مطلق استیعنی همین قدر می گوید: ای پیغمبر! با كفار و منافقین جنگ كن. یا مثلاً در موردی كه قبلاً آیاتش را خواندیم، بعد از مهلتی كه به مردم مشرك می دهد (چهارماه) می گوید: این چهارماه مهلت كه گذشت هرجا مشركی یافتید بكشید (آیا مقصود در حول و حوش مكه و حدود حرم است یا در هر جا، مطلبی است كه بعداً باید بحث شود) اگر بعد از آن مدت اینها اسلام اختیار نكردند یا مهاجرت نكردند، اینها را هرجا پیدا كردید بكشید. یا همین آیه ای كه خواندیم: قاتِلُوا اَلَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ لا بِالْیَوْمِ اَلْآخِرِ وَ لا یُحَرِّمُونَ ما حَرَّمَ اَللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ لا یَدِینُونَ دِینَ اَلْحَقِّ مِنَ اَلَّذِینَ أُوتُوا اَلْكِتابَ حَتّی یُعْطُوا اَلْجِزْیَةَ عَنْ یَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ كه راجع به اهل كتاب است. یا در آیه ی دیگر: یا أَیُّهَا اَلنَّبِیُّ جاهِدِ اَلْكُفّارَ وَ اَلْمُنافِقِینَ وَ اُغْلُظْ عَلَیْهِمْ [1]ای پیغمبر! با كافران و با منافقان جهاد كن و بر اینها سخت بگیر. اگر ما بودیم و همین چند آیه در قرآن، می گفتیم اسلام به طور كلی دستورش این است كه با كافران و منافقان در حال جنگ باید بود و اصلاً نباید با اینها در حال صلح بود، باید با اینها جنگید، تا هر حدی كه ممكن است باید جنگید. اگر این جور بگوییم باید معتقد شویم كه قرآن بلاشرط دستور جنگیدن با كافران را می دهد.

---