آنها كه پیشنهاد اخلاق می كنند می دانیم دو دسته هستند. یك دسته اساس اخلاقشان بر خودخواهی و خودپرستی است، بر تقویت خود است، بر تنازع بقاست، بر طرفداری از خود است؛ یك ركن و یك اساس بیشتر برای اخلاق قائل نیستند و آن كوشش برای حفظ حیات شخصی است. پایه اخلاق آنها «خودی» است، مثل اخلاقی كه نیچه پیشنهاد می كند و حتی اخلاق كمونیستی هم چنین اخلاقی است، اساسش نمی تواند غیر از منافع- آنهم منافع شخصی- باشد؛ یعنی مبنای فلسفی كمونیسم این امكان را به آن نمی دهد كه اخلاق خودش را توسعه بدهد و از مبنای خودی یك درجه بالاتر برود. از اینها كه بگذریم، سایر روشهای اخلاقی و تربیتی كه در دنیا هست و كلماتی را به وجود آورده و فضایلی را اصطلاح كرده اند (فضایل اخلاقی) مثل عدالت، راستی، درستی، امانت و غیره، تمام این اخلاقها یك نوع مبارزه با خودی است. وقتی كه به بشر می گویند راستگو باش و دروغ نگو، یعنی آنجا كه منفعت شخصی هست، به خاطر منفعت شخصی راستی رااز دست نده. راستی یك نوع پا روی «خود» گذاشتن است. همین طور است وقتی به بشر می گویند نفاق نداشته باش، دزدی نكن، به عدالت پایبند باش، انصاف داشته باش، مساوات را رعایت كن. همه این فضایلی كه فضایل اخلاقی گفته می شود، یك نوع مبارزه كردن با خودی است؛ یعنی انسان تا در این مقام نباشد كه از «خود» بگذرد و تا یك نوع گذشت و فداكاری در كار نباشد، امكان ندارد كه بتواند خود را مقید به فضایل اخلاقی بكند. این است كه در اخلاق، مسئله خودی از مهمترین مسائل است.