اینجا تا نام رضایت برده شد ممكن است در ذهن بعضی ها فوراً این مطلب بیاید كه رضایت و قناعت افراد به آنچه جامعه به آنها داده خوب نیست، موجب سكون و تمكین و بی تحركی می شود، برخلاف نارضایی كه عامل تحرك و جنبش است.

عرض می كنم رضایت بر دو قسم است: یك نوع رضایت، مطلوب است و آن همین است كه فرد به سهم خود راضی باشد، زیرا بالاخره هر فردی حق معین و سهم معینی دارد. هیچ كس نباید فكر كند كه همه چیز باید به شخص من تعلق بگیرد، بایدبه حق خود راضی باشد (وَ اجْعَلْنی بِقِسْمِكَ راضِیاً قانِعاً) [1]. قسم دوم رضایت دادن به تجاوز و ظلم است. اینجاست كه عصیان و نارضایتی كمال است. از نظر دین، رضایت در این گونه موارد نه تنها مطلوب نیست بلكه گناه است.

---