باید از پیشوایان دین پیروی كرد و از این فرصت كه الآن موجود است (یعنی شبهای قدر و شبهای دهه ی آخر ماه مبارك رمضان) استفاده كرد و بهره مند شد.

در آغاز سخن این آیه را تلاوت كردم: .

وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ اَلدّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَ لْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ [1]. 32این آیه در وسط آیه های ماه مبارك رمضان (یعنی آیات روزه) است. شاید ذكر این آیه در خلال آیات روزه و رمضان برای این است كه این ماه اختصاص دارد به دعا و استغفار. پیشوایان بزرگوار دین این شبها را كه شبهای قدر و احیاء است خیلی گرامی می داشتند.

رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم دهه ی آخر ماه رمضان كه می رسید دستور می داد دیگر بسترش تا آخر این ماه گسترده نشود، زیرا در مسجد اعتكاف می فرمود و یكسره به عبادت و دعا و راز و نیاز با خالق می پرداخت. علیّ بن الحسین علیهما السلام در ماه مبارك رمضان هیچ شبی نمی خوابید، شب را یا به نماز و دعا یا به دستگیری فقرا و ضعفا می گذرانید، در سحر دعای خاصی می خواند كه به دعای ابوحمزه ی ثُمالی معروف است.

---