اَللّهُمَّ اِنَّكَ تَعْلَمُ اَنَّهُ لَمْ یَكُنِ الَّذی كانَ مِنّا مُنافَسَةً فی سُلْطانٍ وَ لاَ الِْتماسَ شَیْ ءٍ مِنْ فُضولِ الْحُطامِ وَلكِنْ لِنَرُدَّ الْمَعالِمَ مِنْ دینِكَ وَ نُظْهِرَ الْاِصْلاحَ فی بِلادِكَ فَیَأْمَنَ الْمَظْلومونَ مِنْ عِبادِكَ وَ تُقامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدودِكَ [2].

خدایا تو خود آگاهی كه آنچه از ناحیه ی ما صورت گرفت رقابت در كسب قدرت یا خواهش فزون طلبی نبود، بلكه برای این بود كه سنن تو را كه نشانه های راه تواند بازگردانیم و اصلاح آشكار و چشمگیر در شهرهای تو به عمل آوریم كه بندگان مظلوم و محرومت امان یابند و مقررات به زمین مانده ی تو از نو بپا داشته شوند.

شرایط تقویمی، یعنی مصادف بودن فردا كه پانزدهم شعبان است با میلاد مسعود بزرگ مصلح جهانی و بزرگ منجی بشریت حضرت حجةبن الحسن (عجّل

مجموعه آثار شهید مطهری . ج24، ص: 24

اللّه تعالی فرجه) و هم شرایط اجتماعی معاصر كه در متن نهضتی اصلاحی كه امواج آن سراسر كشور ما را فرا گرفته است قرار گرفته ایم و روح اصلاح خواهی در اكثریت قریب به اتفاق مردم ما پدید آمده است، به من این الهام را بخشید كه بحث خود را به اصلاح و اصلاح طلبی خصوصاً در صد ساله ی اخیر اختصاص دهم.

[1] * این خطابه بنا بود در عصر 14 شعبان 98 هجری قمری در تهران در یك كنفرانس عمومی ایراد شود و به علت ممانعت پلیس ایراد نشد.

[2] . نهج البلاغه، خطبه ی 129.