یادم نمی رود، در جریان معروفِ به اصطلاح اپورتونیست ها، آنجا كه گروهی از مجاهدین خلق از آنها جدا شدند و رسما اعلام گرایش به ماركسیسم كردند، [یكی از دوستان ما جمله خوبی گفت. ] دوستی داریم [1] كه فوق العاده علاقه مند به فعالیتهای مجاهدین بود و عجیب فداكاری می كرد و تا پای جانش برای مبارزه حاضر بود و نه فقط برای مجاهدین، بلكه آنچنان ضد دستگاه بود كه بالاتر از آن من نمی توانستم تصور كنم. واقعا من می دیدم حاضر است مال و جانش را در راه این مبارزه فدا كند. از دیگران پول می گرفت و در این راه خرج می كرد. او ضد دستگاه بود و چون مجاهدین هم ضد دستگاه بودند نسبت به آنها گرایش زیادی داشت. من یك وقت نگران او بودم گفتم نكند كه وقتی هم كه این جریان [تغییر ایدئولوژی ] را ببیند بگوید حالا مسئله مهمی نیست، اگر هم احیانا اینها گرایش ماركسیستی پیدا كرده اند نباید حرفی در این زمینه زد، فعلا ما باید مبارزه كنیم، این مسئله مهم نیست، مسئله مهم مبارزه است. در جلسه ای كه من با او ملاقات كردم و از او نظرش را خواستم جمله ای گفت كه من این جمله را فراموش نمی كنم. گفت ما عدالت را هم در سایه خدا می خواهیم، اگر بنا باشد خدایی نباشد، نام خدا و خداپرستی نباشد ما از آن عدالت بیزاریم. این گونه بود كه عدالت را هم ملت ما در سایه خدا خواست، آزادی را هم در سایه خدا خواست، استقلال را هم در سایه خدا خواست.

---