ما امروز از این نسل گله داریم كه چرا با قرآن آشنا نیست؟ چرا در مدرسه ها قرآن یاد نمی گیرند، حتی به دانشگاه هم كه می روند از خواندن قرآن عاجزند؟ البته جای تأسف است كه این طور است. اما باید از خودمان بپرسیم ما تاكنون چه اقدامی در این راه كرده ایم؟ آیا با همین فقه و شرعیات و قرآن كه در مدارس است توقع داریم نسل جوان با قرآن آشنایی كامل داشته باشد؟ ! عجبا كه خود نسل قدیم قرآن را متروك و مهجور كرده، آنوقت از نسل جدید گله دارد كه چرا با قرآن آشنا نیست. قرآن در میان خود ما مهجور است و توقع داریم نسل جدید به قرآن بچسبد. الآن ثابت می كنم كه چگونه قرآن در میان خود ما مهجور است. اگر كسی علمش علم قرآن باشد یعنی در قرآن زیاد تدبّر كرده باشد، تفسیر قرآن را كاملاً بداند، این آدم چقدر در میان ما احترام دارد؟ هیچ. اما اگر كسی كفایه ی آخوند ملّا كاظم خراسانی را بداند، یك شخص محترم و باشخصیتی شمرده می شود. پس قرآن در میان خود ما مهجور است، و در نتیجه ی همین اعراض از قرآن است كه به این بدبختی و نكبت گرفتار شده ایم. ما مشمول شكایت رسول خدا صلی الله علیه و آله هستیم كه به خدا شكایت می كند: یا رَبِّ اِنَّ قَوْمِی اتَّخَذوا هذَا الْقُرْ انَ مَهْجوراً [1]. یكی از فضلای خودمان در حدود یك ماه پیش مشرّف شده بود به عتبات.

می گفت خدمت آیت اللّه خویی (سلّمه اللّه تعالی) رسیدم، به ایشان گفتم: چرا شما درس تفسیری كه سابقاً داشتید ترك كردید؟ (ایشان در هفت هشت سال پیش درس تفسیری در نجف داشتند و قسمتی از آن چاپ شده) . ایشان گفتند: موانع و مشكلاتی هست در درس تفسیر. گفت من به ایشان گفتم: علامه ی طباطبایی در قم كه به این كار ادامه دادند و بیشتر وقت خودشان را صرف این كار كردند چطور شد؟ ایشان گفتند: آقای طباطبایی «تضحیه» كرده اند؛ یعنی آقای طباطبایی خودشان را قربانی كردند، از نظر شخصیت اجتماعی ساقط شدند، و راست گفتند. عجیب است كه در حساس ترین نقاط دینی ما اگر كسی عمر خود را صرف قرآن بكند، به هزار سختی و مشكل دچار می شود؛ از نان، از زندگی، از شخصیت، از احترام، از همه چیز می افتد و اما اگر عمر خود را صرف كتابهایی از قبیل كفایه بكند صاحب همه چیز می شود. در نتیجه هزارها نفر پیدا می شوند كه كفایه را چهارلا بلدند؛ یعنی خودش را بلدند، ردّ كفایه را هم بلدند، ردّ ردّ او را هم بلدند، ردّ ردّ ردّ او را هم بلدند، اما دو نفر پیدا نمی شود كه قرآن را به درستی بداند! ! ! از هركسی درباره ی یك آیه ی قرآن سؤال شود می گوید باید به تفاسیر مراجعه شود. عجب تر این كه این نسل كه با قرآن این طور عمل كرده از نسل جدید توقع دارد كه قرآن را بخواند و قرآن را بفهمد و به آن عمل كند! اگر نسل كهن از قرآن منحرف نشده بود قطعاً نسل جدید منحرف نمی شد.

بالاخره ما كاری كرده ایم كه مشمول نفرین پیغمبر صلی الله علیه و آله و قرآن شده ایم. رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره ی قرآن فرمود: اِنَّهُ شافِعٌ مُشَفَّعٌ وَ ماحِلٌ مُصَدَّقٌ [2] یعنی قرآن در نزد خدا و در پیشگاه حقیقت وساطت می كند و پذیرفته می شود و نسبت به بعضی كه به او جفا كرده اند سعایت می كند و مورد قبول واقع می شود. هم نسل قدیم و هم نسل جدید به قرآن جفا كردند و می كنند. اول نسل قدیم جفا كرد كه حالا نسل جدید جفا می كند. در رهبری نسل جوان، بیش از هر چیز دو كار باید انجام شود: یكی باید درد این نسل را شناخت و آنگاه در فكر درمان و چاره شد. بدون شناختن درد این نسل هرگونه اقدامی بی مورد است. دیگر اینكه نسل كهن باید اول خود را اصلاح كند.

نسل كهن از بزرگترین گناه خود باید توبه كند و آن مهجور قرار دادن قرآن است. همه باید به قرآن بازگردیم و قرآن را پیشاپیش خود قرار دهیم و در زیر سایه ی قرآن به سوی سعادت و كمال حركت كنیم.

---