راستی كه علیّ مرتضی مجسمه ی عدل و نمونه ی رحمت و محبت و احسان بود. امشب شب ضربت خوردن این شهید عدالت است، ضربتی كه در راه تصلب و انعطاف ناپذیری از حق و عدالت و دفاع از حقوق انسان خورد و در عین حال همین ضربت به مرارتها و مجاهدتها و مشقتها و رنجهای او در این راه خاتمه داد و او را در حال 52انجام وظیفه از پا درآورد، ضربتی كه خود او را آسوده كرد اما جهان اسلامی را تا ابد در مرگ چنین امام عادلی- كه اگر حكومتش مدتی ادامه پیدا می كرد، جامعه ی نمونه ی كامل و درخشان اسلامی جامه ی عمل می پوشید- سوگوار ساخت. اینكه خود او را آسوده و راحت كرد و از نظر شخص خودش آسایش یافت، تعبیری است كه از كلام خودش اقتباس كرده ام. در همان حال كه در اثر آن ضربت در بستر افتاده بود فرمود: مَثَل من مَثَل تشنه ای است كه در شب تاریك در صحرای بی پایانی در جست و جوی آب روان باشد و ناگهان به آب برسد، و من همیشه از خداوند می خواستم كه هروقت مقرر شده بمیرم در بستر نمیرم، در راه خدا كشته شوم و این آرزوی من بود كه به آن رسیدم: وَ ما كُنْتُ اِلّا كَقارِبٍ وَرَدَ وَ طالِبٍ وَجَدَ [1].

---