روز دیگر آنها كه می دانستند مشمول حكم علی خواهند شد آمدند و به كناری نشستند و مدتی با هم مشورت كردند، نماینده ای از طرف خود فرستادند. آن نماینده ولید بن عقبة بن ابی معیط بود. آمد و اظهار داشت: یا اباالحسن، اولاً خودت می دانی كه همه ی ما كه اینجا نشسته ایم به واسطه ی سوابقی كه با تو در جنگهای اسلام داریم دل خوشی از تو نداریم و غالباً هركدام از ما یك نفر داریم كه در آن وقتها به دست تو كشته شده، ولی ما از این جهت صرف نظر می كنیم و با دو شرط حاضریم با تو بیعت كنیم: یكی اینكه عطف به ما سبق نكنی و به گذشته هرچه شده كاری نداشته باشی، بعد از این هر طور می خواهی عمل كن؛ دوم آنكه قاتلان عثمان را كه الآن آزاد هستند به ما تسلیم كن كه قصاص كنیم، و اگر هیچ كدام را قبول نمی كنی ما ناچاریم برویم به شام و به معاویه ملحق شویم. فرمود: اما موضوع خونهایی كه در سابق ریخته شده خونی نبوده كه به واسطه ی كینه ی شخصی ریخته شده باشد، اختلاف عقیده و مسلك بود، ما برای حق می جنگیدیم و شما برای باطل، حق بر باطل پیروز شد؛ شما اگر اعتراض دارید، خونبهایی می خواهید، بروید از حق بگیرید كه چرا باطل را در هم شكست و نابود ساخت. اما موضوع اینكه من به گذشته كاری نداشته باشم و عطف به ما سبق نكنم، در اختیار من نیست، وظیفه ای است كه خدا به عهده ی من گذاشته. و اما موضوع قاتلین عثمان، اگر من وظیفه ی خود می دانستم كه آنها را قصاص كنم خودم همان دیروز قصاص می كردم. ولید بعد از شنیدن این بیانات صریح و قاطع بازگشت و به میان هم مسلكانش رفت و سخنان امام را به آنها گفت. آنها هم حركت كردند و رفتند و تصمیم خود را بر مخالفت و دشمنی، یكطرفی و علنی كردند.