وقتی كه در شیوه ی بزرگوارانه ی رسول اكرم صلی الله علیه و آله مطالعه می كنیم می بینیم آن حضرت عنایت زیادی داشت كه تفاوتها و اختلافهایی كه تدریجاً عادت شده بود در میان مردم و ربطی با آنچه نامش مسابقه در عمل و فضیلت و پیشی گرفتن در خیرات است- كه فَاسْتَبِقُوا الْخَیْراتِ [1]- نداشت و صرفاً عاداتی بود كه ایجاد ناهمواریها و پست و بلندی های بیجا می كرد، از بین ببرد و معدوم كند. مثلاً عنایت داشت كه در مجالس، گرد و حلقه به دور هم بنشینند، مجلس بالا و پایین نداشته باشد. دستور می داد و تأكید می كرد كه هر وقت وارد مجلس می شوید، هر جا كه خالی است همان جا بنشینید، یك نقطه ی معین را جای خودتان حساب نكنید و به آن نقطه فشار نیاورید. اگر خودش وارد مجلسی می شد خوشش نمی آمد كه جلو پایش بلند شوند، و گاهی اگر بلند می شدند مانع می شد و مردم را امر می كرد كه قرار بگیرند. حاضر نمی شد وقتی كه سواره است پیاده ای همراهش حركت كند، آن پیاده را سوار می كرد و یا به او می گفت تو جلوتر برو یا بعد از ما بیا، به هر حال حاضر نمی شد آن پیاده در ركابش حركت كند. به روی خاك می نشست و با دست خودش از بز شیر می دوشید.

---