در میان متكلمین از صدر اسلام این بحث بوده كه آیا عمل ركن ایمان است یا نه؟ خوارج عمل را جزئی از ایمان می دانستند و به همین دلیل خلفای اموی را به دلیل فسقشان كافر می دانستند و به شدت می جنگیدند. مرجئه درست برعكس معتقد بودند كه ایمان امر قلبی است و عمل در ایمان دخالتی ندارد. بالاتر اینكه گفتند عمل در سعادت نیز دخالت ندارد. گفتند: لایضر مع الایمان معصیة كما لاینفع مع الكفر طاعة. رجوع شود به فجرالاسلام، فصل آخر: القدریة و المعتزله. زید بن علی به نقل فجرالاسلام، صفحه ی 293 درباره ی آنها گفت: و هذا النظر اطمع الفساق فی عفو اللّه. و البته بعضی از جهّال شیعه نیز كه راجع به ولایت و محبت اهل بیت همین مطلب را گفته اند كه: حب علی حسنة لایضر معها سیئة، همین تأثیر را در اجتماع كرده اند، یعنی: اطمعوا الفساق فی عفو اللّه. مرجئه به نقل فجرالاسلام عملاً مؤید امویها بودند و خلافت آنها را صحیح می دانستند و لهذا با انقراض امویها منقرض شدند. فجرالاسلام نقل می كند (ص 301) :

و یحدثنا (الاغانی) ان شیعیاً و مرجئاً اختصما و احتكما الی اول من یطلع علیهما فطلع «الدلال» فقالا له: ایهما خیر: الشیعی ام المرجئ؟ فقال: لا ادری الاّ ان اعلای شیعی و اسفلی مرجئ.

(یرید ان عقله و هواه مع علیّ و شهواته مع المرجئة لانها لاتكفر بالذنوب) از اینجا معلوم می شود كه بعضی از شیعیان امروز، اعلای آنها تابع اسفلشان شده و اعلی و اسفلشان مرجئ است.