بسم اللّه الرحمن الرحیم [1] ذلِكَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اَللّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی اَلْقُلُوبِ [2].

در بحثی كه روز گذشته شروع كردیم سخن ما درباره ی شعائر اسلامی بود و وظیفه ای كه ما برای حفظ و نگهداری و بزرگداشت این شعائر داریم. دیروز به طور اختصار راجع به معنی شعار عرایضی عرض كردم كه به طور اشاره باز امروز عرض می كنم.

هر شعاری نوعی اعلام وابستگی است. وقتی می گوییم «شعائر اسلامی» یعنی كارهایی كه وابستگی ما را به اسلام می رساند. و مخصوصاً در دین مقدس اسلام یك سلسله مقررات به همین منظور وضع شده است كه یك نفر مسلمان و یا جامعه ی اسلامی وابستگی خودش را به اسلام به این وسیله اعلام بكند. به طور كلی از نظر متن واقع، اساس اصول است و شعارها به منزله ی پوستهایی است بر روی آن مغزها؛ یعنی ما در اسلام یك سلسله اصول داریم- اعم از اصول اعتقادی و اصول اجتماعی و اصول عبادی- كه اینها ركن و اساسند و یك سلسله شعارها داریم وابسته به این اصول. مثلاً اصل اعتقادی توحید كه ما داریم، شعارهایی داریم كه مربوط به اصل توحید است. ما با این شعارها وابستگی خودمان را به اصل توحید اثبات و اعلام می كنیم، كه روز گذشته به شعار بسم اللّه الرحمن الرحیم و ضرورت اینكه ما باید كارها را و مخصوصاً كارهای بزرگ را و بالاخص كارهای پرسر و صدای خودمان را با نام خدا و نه تنها با لفظ «به نام خدا» بلكه با همین لفظ بسم اللّه الرحمن الرحیم شروع بكنیم. و یك سلسله شعارهای دیگری داریم كه این شعارها اعلام وابستگی ماست به اصل نبوت. مثال زدم به خود صلوات و به نامگذاریها كه ضرورت دارد ما برای اینكه وابستگی خودمان را به انبیای عظام و بالاخص به خاتم آنها و اشرف و افضل آنها اعلام بكنیم، برای خودمان و فرزندان خودمان اعمّ از پسر و دختر از این اسمهای مقدس انتخاب كنیم. و باز در موضوع امامت یك سلسله شعارهای دیگری داریم كه با آن شعارها وابستگی خودمان را به خاندان طهارت و عصمت و به اصل امامت اعلام می كنیم، كه برای همه ی اینها مثال ذكر كردم. حال مثالهای دیگری عرض می كنم.

---

[1] این سخنرانی در حدود سال 1350 در مسجد الجواد تهران ایراد شده است.

[2] . حج / 32.