مطالعه پیرامون قرآن ما را با «اصالتهای سه گانه» این كتاب آشنا می كند. اولین
اصالت قرآن اصالت انتساب است؛ یعنی اینكه بدون شبهه و بدون آنكه نیازی به
پی جویی نسخه های قدیمی باشد، روشن است كه آنچه امروز به نام قرآن مجید
تلاوت می شود عین همان كتابی است كه آورنده ی آن حضرت محمّد بن عبداللّه (صلّی
اللّه علیه و آله و سلّم) به جهان عرضه كرده است. اصالت دوم اصالت مطالب است،
به این معنی كه معارف قرآن التقاطی و اقتباسی نیست بلكه ابتكاری است. تحقیق
در این زمینه وظیفه ی شناخت تحلیلی است. اصالت سوم اصالت الهی قرآن است؛
یعنی اینكه این معارف از افق ماوراء ذهن و فكر حضرت رسول به ایشان افاضه
شده است و ایشان صرفاً حامل این وحی و این پیام بوده اند و این نتیجه ای است كه
از شناخت ریشه ای قرآن به دست می آید.
اما شناخت ریشه ای و به عبارت دیگر تعیین اصالت معارف قرآنی مبتنی بر
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 33
شناخت نوع دوم است. از این رو ما بحث خود را از شناخت تحلیلی شروع می كنیم،
یعنی به بررسی این امر می پردازیم كه محتویات قرآن چیست و چه مسائلی در قرآن
مطرح گردیده و درباره ی چه مسائلی بیشتر حساسیت نشان داده شده و موضوعات
آن چگونه ارائه شده است. اگر در شناخت تحلیلی بتوانیم حق مطلب را ادا كنیم و از
عهده ی آن به خوبی بیرون بیاییم و با معارف قرآنی آشنایی كافی پیدا كنیم، در آن
صورت- همان طور كه گفتیم- به اصالتی می رسیم كه عمده ترین اصالتهای قرآن
است و آن عبارت است از «اصالت الهی» یعنی معجزه بودن قرآن.