رجوع شود به كافی جلد اول، صفحه ی 265، باب التفویض الی
رسول اللّه و الی الائمة علیهم السلام فی امر الدین.
ایضاً كافی جلد 5، احكام متعه، ص 467:
عن عمار، قال قال ابوعبد اللّه علیه السلام لی و لسلیمان بن خالد:
قد
حرّمت علیكما المتعة من قبلی ما دمتما بالمدینة لأنكما تكثران
الدخول علیّ فأخاف أن تؤخذا فیقال هؤلاء اصحاب جعفر. ص 462:
عن ابی عبد اللّه علیه السلام:
لا بأس بأن یتمتع بالبكر ما لم یفض الیها
مخافة كراهیة العیب علی اهلها. جلد دهم . ج1، ص: 224
فقها معمولاً از این روایت كراهت تمتع به بكر می فهمند مطلقاً و
حال آنكه این روایت معلّل به علتی است كه حرمت را می فهماند البته
در مورد مخصوص، یعنی در موردی كه نقصی و عیبی بر دختر شمرده
شود. پس مفاد حرمت است نه كراهت، آنهم حرمت در موارد
بالخصوص. بعلاوه ازاله ی بكارت مورد نظر است نه اصل تمتع.
روایت اول تحریم از قبل حاكم است.