به هر حال مسئله ی تطیّر و فال بد زدن مسئله ای است كه در اسلام به هر نام و عنوانی محكوم است و چنین چیزی وجود ندارد. در سراسر تعلیمات اصیل اسلامی شما كلمه ای در این موضوع پیدا نمی كنید. ما كلمه ی نحس و یوم نحس را در دو جای قرآن داریم. خیلی جالب است؛ هر دو جا هم درباره ی قوم عاد است پس از نزول عذاب بر آنها. اِنّا اَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ ریحاً صَرْصَراً فی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ [1](یا: فَاَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ ریحاً صَرْصَراً فی اَیّامٍ نَحِساتٍ [2]). كلمه ی «نحس» در این آیه را مفسرین دو جور معنی كرده اند؛ یكی اینكه مقصود این است كه روز سرد و پر باد و غباری بوده است؛ چون روز سرد و پر باد و غباری بوده است قرآن «نحس» گفته است، زیرا كلمه ی نحس جز سختی و شدت یا ترسناك و وحشتزا بودن مفهوم اصلی دیگری ندارد. بعضی گفته اند (این به نظر من جالبتر است) مقصود این است كه در یك روز شومی [چنین كردیم. ] خود قرآن در كمال صراحت اعلام می كند این مردم معذب شدند، چرا معذب شدند؟ به خاطر اعمال و افكارشان، به خاطر طغیانهایشان در مقابل امر الهی. آن روزی كه مردم آن سرنوشت محتوم را از عمل خودشان پیدا می كنند و دچار نكبت و بدبختی می شوند، قرآن آن روز را روز نحس می داند. آن روز، دیگر نه چهارشنبه است نه پنجشنبه، نه جمعه، نه شنبه. . . و نه اول نه دوم نه سیزده. . . هر روزی كه مردمی به كیفر اعمال خودشان گرفتار شدند و در عقوبت اعمال خودشان دست و پا زدند، بدانند در روز نحسی گرفتارند. خود قرآن توضیح می دهد: قُلْ هُوَ الْقادِرُ عَلی أنْ یَبْعَثَ عَلَیْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ اَرْجُلِكُمْ أوْ یَلْبِسَكُمْ شِیَعاً [3].

---