در
شرح ابن ابی الحدید، جلد 2، صفحه ی 220، ذیل خطبه ی 87:
ارسله علی حین فترة من الرسل و طول هجعة من الامم. . . به مناسبتی از
نفوذ كلام رسول اكرم یاد می كند. در كتاب
مسئله ی وحیمهندس
بازرگان گویا از بعض مستشرقین نقل می كند كه گفته اند پیغمبر دارای
یك نوع هیپنوتیزم بوده. توجیه اینها شكل جدید آن چیزی است كه
كفار می گفتند كه پیغمبر را ساحر می خواندند. به هر حال دلیل است بر
یك نوع نفوذ كلام خارق العاده ای. .
ابن ابی الحدید می گوید: .
كانت قریش تسمی المسلمین قبل الهجرة صباة و یقولون نخافجلد نهم . ج9، ص: 123
ان یصبو الولید بن المغیرة الی دین محمد صلی الله علیه و آله و لئن صبا الولید
و هو ریحانة قریش لتعصبون قریش باجمعها و قالوا فیه ما
كلامه الاّ السحر و انه لیفعل بالالباب فوق ما تفعل الخمر، و نهوا
صبیانهم عن الجلوس الیه لئلایستمیلهم بكلامه و شمائله [1]و
كان اذا صلّی فی الحجر و جهر یجعلون اصابعهم فی آذانهم
خوفاً ان یسحرهم و یستمیلهم بقرائته و وعظه و تذكیره، هذا هو
معنی قوله تعالی: جعلوا اصابعهم فی آذانهم و استغشوا ثیابهم. و
معنی قوله: و اذا ذكرت ربك فی القر ان وحده ولّوا علی ادبارهم
نفوراًلانهم كانوا یهربون اذا سمعوه یتلو القرآن خوفاً ان یغیّر
عقائدهم فی اصنامهم و لهذا اسلم اكثر الناس بمجرد سماع
كلامه و رؤیته و مشاهدة روائه و منظره و ما ذاقوه من حلاوة
لفظه و سری كلامه فی آذانهم و ملك قلوبهم و عقولهم حتی
بذلوا المهج فی نصرته و هذا من اعظم معجزاته علیه السلام.
[1] از اینجا معلوم می شود كه قیافه ی حضرت نیز جاذب و گیرنده بوده.