1. سخن آن حضرت: .

(ای فلان)اتق اللّه و قل الحق و ان كان فیه هلاكك، فان فیه نجاتك و دع الباطل و ان كان فیه نجاتك، فان فیه هلاكك. .

2. زیاد مكرر می كرد: .

اللّهم انی اسئلك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب. .

3. جواب آن حضرت به فضل بن ربیع: .

لیس لی مال فینفعنی و ما خلقت سؤولاً. .

4. سختیها مثل كیمیا فلزات را تبدیل می كند، مثل آتش تصفیه وتخلیص می كند، مثل. . . تحریك و تهییج می كند. .

5. اشعار مولوی: ایضاً مولوی: ایضاً مولوی: 6. الا و ان الشجرة البرّیة. . . .

7. اللّهم انی اعوذ بك من مضلات الفتن. .

8. عبادتها نوعی ورزش روحی است. .

9. منتهی الآمالص 178: هارون یحیی بن خالد را فرستاد كه برود نزد موسی بن جعفر و آهن را از آن حضرت بردارد و سلام برساند و بگوید: .

یقول لك ابن عمك انه قد سبق منی فیك یمین انی لا اخلیك حتی تقر لی بالاسائة و تسئلنی العفو عما سلف منك و لیس علیك فی اقرارك عار و لا فی مسئلتك ایای منقصة. . . .

. . . جواب آن حضرت كه مردنم نزدیك است و از اجلم یك هفته بیشتر باقی نمانده است. .

10. نشان دادن دست خود به طبیب (منتهی الآمالص 178) .

ابن اثیر درالكاملجلد 8، صفحه ی 59 ضمن حوادث سال 443 فتنه ای میان شیعه و سنی و مخصوصاً حنابله نقل می كند كه به مناسبت نوشتن اهل كرخ بر برج و باروهای زرین خود «محمّد و علی خیر البشر» پدید آمد و منجر شد به حمله ی حنابله به قبر مطهر حضرت موسی بن جعفر و حضرت جواد و احراق ضریح و حتی نبش قبر (اگرچه محل قبر را در اثر خرابی نتوانستند پیدا كنند) برای حمل جنازه ها به محله ی خودشان پهلوی احمد بن حنبل. در مجله ی آستان قدس، شماره ی 14 اردیبهشت 42، دكتر مهدی محقق از كتابالسیرة المؤیدیةمؤیدالدین شیرازی نقل می كند كه مؤیدالدین قصیده ای در رثاء این حادثه سروده است و قسمتی از اشعارش را نقل كرده است به این شرح: . . . [1]

---

[1] [در نسخه ی اصل دستنویس مطلب ناتمام است. ]