در دفتر 93 گفتیم: همان طوری كه بین روحیه ی عقلی و روحیه ی جمود در فقه اختلاف بود، در تفسیر نیز بود. بعضی به بهانه ی «من فسّر القرآن برأیه. . . » هرگونه تعقل را نفی می كردند و بعضی دیگر به آیات تدبر و تفكر استناد می كردند. ابن قتیبه به حمایت اهل حدیث كتابی به نامتأویل مختلف الحدیثنوشت و شناعت متكلمین بر اهل حدیث را مبنی بر حمل تناقضات و اكاذیب رد كرد. كتابی هم در تفسیر و رد تفسیرهای تعقلی نوشت. رجوع شود بهضحی الاسلام، جلد 2، صفحه ی 147. .