افراد انسان به حكم آنكه نوع واحدند و كمال فردی این نوع همواره
مشابه است قهراً بایدهای اخلاقی كه برای كسب انسانیت است
یكسان است. به عبارت دیگر آنچه انسانیت نامیده می شود متغیر و
متبدل نیست، هرچند متكامل هست به مفهومی كه ما قائلیم. چنین
نیست كه یك روز ابوذر بودن انسانیت باشد و روز دیگر معاویه
بودن. البته با حفظ معیارهای انسانی خود انسانیت، در انسانیت
تكامل حاصل شود بلا مانع است، یعنی در ابوذر بودن تكامل حاصل
شود و این خود مستلزم ثبات معیارهای اخلاقی است. این از جنبه ی
كمال فردی.
اما از جنبه ی تكامل اجتماعی، قهراً تكامل انسانی اجتماع هم
مانند تكامل انسانی فرد است و ایندو به یكدیگر وابسته اند. معنی
ندارد كه در عصری جامعه ی مثلاً بی عاطفه و متباغض و متظالم و
متخاصم جامعه ی تكامل یافته باشد، در عصر دیگر بر عكس.