مجله ی رادیو، شماره ی نوروز 1341 به حاج میرزا حبیب رضوی
جلد یازدهم . ج11، ص: 406
نسبت می دهد:
هر شب من و دل تا سحر در گوشه ی میخانه ها
داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها
اندر شمار بیدلان در حلقه ی بی حاصلان
نی در حساب عاقلان، نی در خور فرزانه ها
از می زده سر جوشها، از پند بسته گوشها
پیوسته با بیهوشها، خو كرده با دیوانه ها
از سینه برده كینه ها، آیینه كرده سینه ها
دیده در آن آیینه ها عكس رخ جانانه ها
سنگ ملامت خورده ها، از كودكان آزرده ها
دل زنده ها، تن مرده ها، فرزانه ها، دیوانه ها
ببریده خویش از خویشتن، بگسیخته از ما و من
كرده سفرها در وطن اندر درون خانه ها
چون گل فروزان در چمن، چون شمع سوزان در لگن
بر گردشان صد انجمن، پرسوخته پروانه ها
رخشان چو ماه و مشتری زین گنبد نیلوفری
تابان چو مهر خاوری از روزن كاشانه ها
مست از می مینای دل، بنهاده سر در پای دل
آورده از دریای دل بیرون بسی دردانه ها