مكرر گفته ایم كه روح عبادت تذكر است، یعنی یاد خدا بودن و از غفلت از خدا خارج شدن. أَقِمِ اَلصَّلاةَ لِذِكْرِی [1]. و در آیه دیگر می فرماید: إِنَّ اَلصَّلاةَ تَنْهی عَنِ اَلْفَحْشاءِ وَ اَلْمُنْكَرِ وَ لَذِكْرُ اَللّهِ أَكْبَرُ [2]. عبادت كه برای تذكر است، در اسلام به عنوان فریضه و نافله زیاد توصیه شده است، و اسلام با موجباتی كه روح عبادت یعنی تذكر را از میان می برد و غفلت ایجاد می كند نیز مبارزه كرده است. هرچه كه موجب انصراف و غفلت انسان از خدا بشود به نوعی ممنوع (مكروه یا حرام) است، مثل افراط در خوردن، افراط در گفتن، افراط در معاشرت با افراد و افراط در خوابیدن. البته بعضی از اینها مانند توصیه به پرهیز از پرخوردن ممكن است كه علل جسمی هم داشته باشد، یعنی منظورِ بهداشت و حفظ صحت هم در كار باشد ولی قطعا تنها آن نیست؛ یعنی «قلّة الطّعام» در مسائل اسلامی در ردیفی قرار می گیرد كه معلوم است هدف، تنها بهداشت و حفظ الصحّة نیست، بلكه همچنین برای این است كه روح انسان سبكتر باشد و كمتر موجبات غفلت در انسان پیدا شود.

---