اسلام هیچ عبادتی را بدون نیّت نمی پذیرد، و نیّت از نظر اسلام دارای دو ركن است:
یكی اینكه عمل باید از روی توجه باشد نه از روی عادت، آنچنان عادتی كه انسان
بدون اینكه خودش توجه داشته باشد كأنّه بدنش دارد عمل را انجام می دهد، مثل
خیلی كارهایی كه انسان بدون توجه انجام می دهد مانند راه رفتن. انسان وقتی دارد
راه می رود توجه ندارد كه دارد راه می رود، از روی بی توجهی است. [پس اولین
ركن نیّت این است كه انسان ] باید ذهنش را متمركز كند به طوری كه عمل از روی
توجه باشد نه بی توجهی. اینكه می گویند استدامه نیّت هم شرط است برای همین
است. توجهی هم كه [در ابتدای نماز] داری كافی نیست؛ یعنی اگر انسان در وسط
نماز آنچنان از كار خود غفلت كند كه باید متوجهش كرد، نمازش باطل است.
ركن دوم نیّت، اخلاص است و اینكه انگیزه انسان از عمل چیست.
[بنابراین دو ركن نیّت به این شرح است ] :
1. چه می كنم؟
2. برای چه این كار را انجام می دهم؟
«چه می كنم» اصل نیّت است كه حتما باید برای نزدیكی به خدا و رضای او
باشد.