حدیث، خیلی مفصل است. من قسمتهایی از آن را عرض می كنم. بعد امام فرمود: ولی به عقل تنها هم نباید اكتفا كرد، عقل را باید با علم توأم كرد.

چون عقل یك حالت غریزی و طبیعی دارد كه هركسی دارد ولی علم، عقل را تربیت می كند؛ عقل باید با علم پرورش پیدا كند. در نهج البلاغه و هم در حدیث، از عقل و علم این جور تعبیر شده كه گاهی به علم گفته اند «عقل مسموع» و به عقل گفته اند «علم مطبوع» ؛ یعنی به عقل، علم اطلاق شده و به علم، عقل، با این تفاوتكه یكی را گفته اند «مطبوع» یعنی فطری و دیگری را «مسموع» یعنی اكتسابی. و روی این نكته خیلی تكیه شده است كه عقل مسموع و علم سمعی و اكتسابی آن وقت مفید است كه علم و عقل مطبوع و آن علم فطری به كار بیفتد؛ یعنی انسانهایی كه فقط گیرنده هستند مثل یك انبار می باشند. این انسانها شدیدا در روایات تخطئه شده اند.