در قرآن كریم می بینیم كه به محبت و به احسان و نیكی نسبت به همه مردم حتی نسبت به كفار توصیه شده است، اما در حدودی كه این محبت كردن و این نیكی كردن اثر نیك ببخشد. آنجا كه نیكی كردن اثر نیك نبخشد، آن نیكی نیست بلكه بدی است به صورت نیكی. مثلاً در آیه مباركه ای كه در سوره ممتحنه [1]است می فرماید: لا یَنْهیكُمُ اللّهُ عَنِ الَّذینَ لَمْ یُقاتِلوكُمْ فِی الدّینِ وَ لَمْ یُخْرِجوكُمْ مِنْ دِیارِكُمْ اَنْ تَبَرّوهُمْ وَ تُقْسِطوا اِلَیْهِمْ اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ. اِنَّما یَنْهیكُمُ اللّهُ عَنِ الَّذینَ قاتَلوكُمْ فِی الدّینِ وَ اَخْرَجوكُمْ مِنْ دِیارِكُمْ. . . یعنی خدا شما را نهی نمی كند (اول می گوید نهی نمی كند، بعد امر هم می كند) كه نسبت به كافرانی كه به خاطر دین با شما نجنگیده اند، با شما در حال نبرد آنهم به خاطر دین نیستند، آنها كه شما را از خانه هایتان بیرون نكرده اند- كه در آن وقت مصداقش قریش بودند كه هم به خاطر دین با مسلمین می جنگیدند و هم مسلمین را از خانه هایشان خارج كردند- آری، خدا شما را نهی نمی كند كه نسبت به این كافران نیكی كنید. یعنی اگر ما می گوییم به كافران نیكی نكنید، آنها را می گوییم. نیكی كردن به آنها عین بدی كردن به خود شماست، تقویت بنیه دشمن است كه طبعا علیه شما به كار می رود. بعد می فرماید: اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطینَ خدا كسانی را كه خوبی كنند و به قسط و عدالت رفتار نمایند، دوست می دارد؛ یعنی این كار را بكنید. اِنَّما یَنْهیكُمُ اللّهُ عَنِ الَّذینَ قاتَلوكُمْ فِی الدّینِ وَ اَخْرَجوكُمْ مِنْ دِیارِكُمْ [خدا شما را نهی می كند از نیكی كردن نسبت به كافرانی كه به خاطر دین با شما جنگیده اند و شما را از خانه هایتان بیرون كرده اند. ]

---