در باب معاشرت، آن چیزی كه اثرش فوق العاده است پیدا شدن حالت ارادت است.

مسئله ارادت و شیفتگی به یك شخص معین، بالاترین و بزرگترین عامل است در تغییر دادن انسان؛ و این اگر بجا بیفتد فوق العاده انسان را خوب می كند، و اگر نابجا بیفتد آتشی است كه آدمی را آتش می زند. ارادت از مقوله محبت و شیفتگی است. اگر انسان فردی را ایده آل و انسان كامل تلقی كند و بعد شیفته اخلاق و روحیات او بشود، فوق العاده تحت تأثیر او قرار می گیرد و فوق العاده عوض می شود. این است كه عرفا و متصوّفه به مسئله ارادت پیدا كردن به یك شیخ و مرشد، فوق العاده اهمیت می دهند. حالا من به حرف آنها كار ندارم. اساسا اینكه ما در اسلام راجع به محبت اولیاء [توصیه هایی ] داریم و مثلاً می گوییم حب امیرالمؤمنین چنین و چنان است، برای چیست؟ آیا این شرك نیست؟ اگر این مسئله ای كه عرض می كنم مطرح نباشد، شرك است. امیرالمؤمنین عالیترین انسانها، ولی ما مأموریم خدا را پرستش كنیم و همه پیغمبران وسیله هستند برای رساندن انسان به خدا. بسیار خوب، علی انسان كامل، ما چرا نسبت به او محبت داشته باشیم؟ ! پاسخ این است كه محبت پیغمبر و محبت امیرالمؤمنین و محبت هر كاملی بزرگترین عامل اصلاح و تربیت انسان است.

فلسفه محبت اولیاء این است.