در مجله «بهداشت روانی» خواندم كه پاستور دانشمند معروف گفته است: بهداشت روانی انسان در لابراتوار و كتابخانه است. مقصودش این است كه بهداشت روانی انسان به كار بستگی دارد و انسان بیكار، خود به خود بیمار می شود. من اینجا نوشته ام كه اختصاص به لابراتوار و كتابخانه ندارد، كلیه كارهایی كه می تواند انسان را عمیقا جذب كند و فكر را بسازد خوب هستند. در همان مجله از ولتر نقل كرده بود كه می گفته است: هر وقت احساس می كنم كه درد و رنج بیماری می خواهد مرا از پای درآورد، به كار پناه می برم. كار بهترین درمان دردهای درونی من است. در همان كتاب اخلاق ساموئل اسمایلز یادم است كه نوشته بود: بعد از دیانت، مدرسه ای برای تربیت انسان بهتر از مدرسه كار ساخته نشده است. و از بنیامین فرانكلین نقل كرده بود كه: عروس زندگی «كار» نام دارد. اگر شما بخواهید داماد این عروس بشوید (یعنی شوهر این عروس بشوید) فرزند شما «سعادت» نام خواهد داشت. پاسكال گفته است: مصدر كلیه مفاسد فكری و اخلاقی، بیكاری است. هر كشوری كه بخواهداین عیب بزرگ اجتماعی را رفع كند، باید مردم را به كار وا دارد تا آن آرامش عمیق روحی كه عده معدودی از آن آگاهند در عرصه وجود افراد برقرار شود. و سقراط گفته است: كار، سرمایه سعادت و نیكبختی است. و صلّی اللّه علی محمّد و آله الطّاهرین.