از جمله ی استعدادهای انسان- همچنانكه قبلا اشاره شد- استعداد تكلیف پذیری است. انسان می تواند در چارچوب قوانینی كه برایش وضع شده است زندگی كند. هر موجود دیگر غیر از انسان جز از قوانین جبری طبیعی از قانون دیگر نمی تواند پیروی كند. مثلا نمی توان برای سنگها و چوبها یا برای درختان و گلها و یا برای اسب و گاو و گوسفند قانون وضع كرد و به آنها ابلاغ كرد و آنها را مكلّف ساخت كه در چارچوب قوانین و مقرّراتی كه برای آنها و به مصلحت آنها وضع شده است رفتار نمایند. این موجودات، فرضا در جهت حفظ و مصلحت آنها اقدامی بشود، باید به صورت اجبار و الزام عمل شود.

ولی انسان یگانه موجود ممتازی است كه این «امكان» و «توانایی» شگفت را دارد كه در چارچوب یك سلسله قوانین قراردادی رفتار نماید. این قوانین قراردادی از آن نظر كه از طرف یك مقام صلاحیّتدار وضع می شود و به انسان تحمیل می شود و تحمّل قانون از نوعی زحمت و مشقّت خالی نیست، به نام «تكلیف» خوانده می شود.

قانون گذار برای اینكه انسان را به تكلیف خاصّی مكلّف سازد چند شرط را باید رعایت كند. به عبارت دیگر، انسان با واجد بودن چند شرط می تواند انجام تكالیفی را بر عهده بگیرد.