قرآن به طور اجمال و سربسته این مطلب را برای ما بیان كرده: «قرآن را در شب قدر نازل كردیم و تو چه می دانی شب قدر چیست! » . این «تو چه می دانی! » البته خطاب به پیغمبر است، ولی مثل خیلی از خطابهای دیگر مقصود، مردم است. یعنی انسان چه می داند كه شب قدر چیست! حال، چه چیزی از این یك شب بهتر است از هزار ماه؟ ارزش عبادتش. برای ما هم ارزش عبادتش بیشتر است از هزار ماهی كه در آن، شب قدر نباشد. ما در نماز می خوانیم: «إِیّاكَ نَعْبُدُ وَ إِیّاكَ نَسْتَعِینُ » .

عبادت وقتی با حالت جمعی باشد بیشتر بالا می رود. وقتی روحهای دیگر حالت عِلوی پیدا كرده اند، بر روحهای تاریك مثل روحهای ما هم اثر می گذارد. اینكه سحرها برای عبادت بهتر است و روح انسان در سحر برای عبادت آماده تر است و بیشتر حضور قلب دارد، یك مقدار برای این است كه در آن وقت پاكانی و روحهای بزرگ و قویّی هستند (قدر متیقّنش وجود مقدس حضرت حجت) كه در حال عبادتند. امروز درباره عالم ماده ثابت شده كه وقتی كسی فكر می كند موج فكری اش به آن سر دنیا می رسد، تا چه رسد به امواج روحی، كه ما نمی توانیم درك كنیم.

شعاع روح آنها بر دیگران هم اثر می گذارد.

حال اگر شب شب قدر باشد، شبی باشد كه امام در چنین هیجانی و در چنین حالت قربی است و جوّ روحی عالم به گونه ای است كه درهای زمین و آسمان به روی یكدیگر باز شده، در آن شب افرادی مثل ما هم اگر ولو ذره ای هماهنگی نشان بدهیم، فیضی كه می توانیم ببریم برابر است با هزار سال شب دیگر كه بخواهیم عبادت كنیم؛ یعنی آن جوّ روحی كه در آن شب به وجود می آید آنقدر بالابرنده است و برای احیاء و زنده داشتن شب مناسب است كه برتری دارد بر هزار ماهی كه شبهای ساده ای داشته باشد و این وضع در آن شبها وجود نداشته باشد.

پس ما از قرآن این قدر می فهمیم كه ما قرآن را در شب قدر نازل كردیم. نمی دانی شب قدر چه شبی است! از هزار ماه بالاتر است. مفسرین گفته اند «هزار ماه» به عنوان تكثیر است، نه اینكه هزار و یك ماه بهتر باشد [از این شب. ] یعنی كثرت شبها هرگز به پای این شب نمی رسد، هزار ماه را هم اگر حساب كنید به این شب نمی رسد، چرا؟ مگر در این شب چه خبر است؟ تَنَزَّلُ اَلْمَلائِكَةُ وَ اَلرُّوحُ فِیها.