به نام خدا

مطبوعات و آرمانهاى ملت‏

با پیروزى انقلاب اسلامى و باز شدن فضاى سیاسى كشور، انتشار افكار و اندیشه‏هاى مختلف، از طریق روزنامه‏ها و مجلات و حتى شبنامه‏ها، روز به روز بیشتر مى‏شد و چون كسى و قانونى حاكم بر این اوضاع نبود، طبیعى بود كه راه صواب و ناصواب، حرف درست و نادرست و اخبار صحیح و كذب، همگى مجال طرح داشت و محدودیتى موجود نبود در این میان سوء استفاده عوامل ضدانقلاب و مخالفان نظام نوپاى جمهورى اسلامى از این اوضاع و احوال، نه تنها دور از ذهن نبود، بلكه احتمالى قوى و حتمى محسوب مى‏شد.

مطالب توطئه‏انگیز برخى از این روزنامه‏ها- از جمله، روزنامه آیندگان كه سابقه منفى نیز در رژیم گذشته داشت و به عنوان اموال مصادره شده در اختیار دولت بود- تاكیدى بر صحت این نظر بود.

این روزنامه با جعل اخبار و گزارشهاى ناصواب، بهانه‏هایى براى آشوب و هرج و مرج درست مى‏كرد. اوج این كارهاى خلاف، تحریف مصاحبه حضرت امام با روزنامه‏ لوموند- در مورد عوامل دست اندركار ترور آیت الله مطهرى- بود. در پى این اقدام، دفتر امام‏]در تاریخ 20 اردیبهشت 1358 [، اطلاعیه‏اى منتشر ساخت و اعلام كرد: این روزنامه كه از اول انقلاب تا كنون نقشى انحرافى و بر خلاف مصلحت ملت مسلمان داشته است، مورد تائید مسلمانان متدین و انقلابى نبوده و نیست و امام فرموده‏اند كه این روزنامه را از این پس هرگز نمى‏خوانم[1] خود امام هم تاكید داشتند كه نقش مطبوعات در كشورها منعكس كردن آرمانهاى ملت است‏]... [و باید مطبوعات آنچه كه ملت مى‏خواهند بنویسند، نه آنچه كه بر خلاف مسیر ملت است[2] به دنبال این مسأله درخواست تصفیه روزنامه‏هاى متعلق به دولت از عوامل ضدانقلاب، از سوى مردم اوج گرفت و كمى بعد روزنامه كیهان را نیز] در تاریخ 25 اردیبهشت 1358 [، درگیر همین مسأله كرد؛ به نحوى كه جمعى از كاركنان و كارگران مسلمان این روزنامه، با اخراج گروهى از اعضاى هیأت تحریریه، اقدام به تصفیه عناصر مخالف، از این موسسه كردند. اعلامیه‏اى نیز به امضاى جمعى از روحانیون از جمله آقایان بهشتى، مهدوى كنى، محى‏الدین انوارى، سید هادى خسروشاهى، سید جواد علم الهدى، عمید زنجانى، موحدى كرمانى، من و گروهى دیگر از دوستان، در محكومیت عملكرد این روزنامه‏]در تاریخ 24 اردیبهشت 1358 [منتشر شد. در این اطلاعیه ما ضمن اعلام اینكه: ملت شریف ایران به پیروى از مرجع عالیقدر و رهبر عظیم الشان نایب الامام آیت اله خمینى، این گونه جراید را طرد و از خواندن آن خوددارى خواهند كرد تاكید كرده بودیم: ما با اصل آزادى مطبوعات مبارزه‏اى نداشته اما با توطئه و مشوب كردن اذهان و نسبت‏هاى ناروا و توهین‏هاى نفاق افكن‏] ... [سخت مخالفيم و هر گونه خيانتى را محكوم مى‏كنيم و نيز به اين نكته توجه داريم كه حساب بعضى نويسندگان از حساب كارمندان و نويسندگان شريف و مومن به انقلاب و كارگران عزيز مطبوعات جداست و هرگز صداقت و مساعدتهاى بى دریغ مطبوعات كه به دست كارگران و كارمندان و نویسندگان‏ متعهد و مسئول در روزهاى سخت انقلاب كه با ملت مسلمان و غیور ایران، همكارى كرده‏اند، فراموش نمى‏شود.[3]

سرانجام سر و سامان دادن به وضع مطبوعات به شوراى انقلاب كشیده شد و در این شورا، چندین جلسه درباره این مسأله از زوایاى مختلف بحث و گفت‏وگو كردیم. تقریباً نظر همه این بود كه باید چاره‏اى اندیشیده شود؛ به نحوى كه هم آزادى‏ها حفظ شود و هم حرمت‏ها و حریم‏ها رعایت گردد. لایحه‏اى نیز براى نظارت بر مطبوعات مطرح شد، كه بعدها با اصلاحاتى‏] در تاریخ 20 مرداد 1358 [، به تصویب رسید.[4]