...بخشی از متفكران بشری به سطوح ظاهری دانشها اختصاص می یابند و بخش دیگر، به بررسی اعماق پرداخته و به دنیاهای ناشناخته سفر میكنند. تعدادی از متفكران با عینك مادی اندیشی و جزمیت، حقایق را مورد كنكاش قرار میدهند و تعدادی دیگر از آنها آموزه هایی از معناپروری، تأله جویی و قداست یابی. بخش اخیر را تنها در متفكرین آزاد اندیش دینی عرفانی می توان سراغ گرفت كه اشخاصی چون محمدتقی جعفری بی گمان در شمار آنها محسوب مشوند.

محمدتقی جعفری مرد فكر بود كه آزاداندیشی و دین مداری را همیشه و با هم داشت. وی به سوی قلعه های ناشناخته «بودن» و «شدن» شتافت، و عشق به فتح این قلعه ها بود كه وی را راهی سرزمین هایی دیگر كرد تا موفق به ابداع حیات معقول گردید. حیات معقول از دیدگاه وی، این گونه تعریف شده است:

«حیات آگاهانه ای كه نیروها و فعالیت های جبری و جبرنمای زندگی طبیعی را با برخورداری از رشد و آزادی شكوفان در اختیار، در مسیر هدف های تكاملی نسبی تنظیم نموده، شخصیت انسانی را كه تدریجا در این گذرگاه ساخته میشود، وارد هدف اعلای زندگی می نماید. این هدف اعلا، شركت در آهنگ كلی هستی وابسته به كمال برین است.»

او صاحب تئوری های دیگری نیز بود: از «هست» و «باید» انسان تا «ارتباطات چهارگانه» و «سؤالات شش گانه». وی نهیب سؤالات پر جست و خیز و تكاپوآفرین: من كیستم؟ از كجا آمده ام؟ به كجا آمده ام؟ با كیستم؟ برای چه آمده ام؟ و به كجا میروم؟ را با نسیم زوال ناپذیر ارتباطات چهارگانه: ارتباط انسان با خویشتن، با خدا، با جهان هستی و با همنوع خود پاسخ می داد و بشر را در خویش غرقه نمی ساخت، بلكه وی را همواره به «باید»ش فرا میخواند:

«بنا بر مشاهدات تاریخی و مختصات روانی آدمی، این مطلب صحیح است كه بگوییم: انسان در هر حالی می تواند از صفر شروع كند، یا به عبارت دیگر: از فوق صفر تنزل كند، به صفر برسد و از این نقطه بار دیگر شروع به تحول نماید، یا از زیر صفر خود را به صفر برساند و از این نقطه شروع به تعیین مسیر جدید نماید. خداوندا ! پروردگارا، داورا، دادگرا ! [آیا] روزی خواهد رسید كه این موجودات كه نام خود را انسان نهاده، ادعای ترقی و اعتلایشان بر فراز كیهان سترگ طنین انداخته است و هنوز برای تشخیص دردهای اساسی خود و درمان آن كوچكترین گام اختیاری برنداشته اند، به خود بیایند؟!»..

منبع :  www.ostad-jafari.com