محمدتقی جعفری به سال 1302 خورشیدی در یكی از خانواده های متدین شهر تبریز چشم به جهان گشود و كودكی خویش را در پناه پدری راستگو  تصویر  و مادری سیده و پاكدامن آغاز كرد:

«البته پدرم درس نخوانده بود، اما حافظه ای غیر عادی داشت و اغلب سخنان وعاظ شهر را جمله به جمله بیان می كرد. بعدها ما به عظمت پدرمان پی بردیم . او روحیه بسیار بالایی داشت و آدم رقیق القلبی بود. شغلش نانوایی بود و بدون وضو دست به خمیر و نان نمی زد. یك بار با پدرم خدمت آقا میرزا هادی حائری كه از هم دوره های مرحوم عصار بود، رفتیم . ایشان به من گفت : راهی را كه ما با مشقت ـ آن هم هفتاد سال علم و حكمت ـ طی كردیم ، پدر تو در خونش دارد. پدرم به كار خیلی علاقه مند بود و می گفت: كار جوهر زندگی من است و بیكاری را برای خود مرگ تلقی می كرد».

منبع : www.ostad-jafari.com