آقا میرزا مهدی (ره) شخصی آرام و مؤدب و بی ادعا و دارای خلق ملكوتی بود و در عمر خود هرگز با كسی معارض یا تعارض در علمیات نداشت و خویشتن را از احدی برتر نشان نمی‏داد. از عادات آن مرحوم این بود كه از دیگران صحبت نمی‏كرد و اگر صحبت به میان می‏آمد به جرح كسی نمی‏پرداخت.»[1]

آیت‏اللّه آشتیانی علاوه بر این كه از بزرگترین فلاسفه عصر به شمار می‏آید، عارف كم نظیری است كه مراتب ورع و تقوای باطنی و ارتباطش با دستگاه اهل بیت (ع) ، مورد اذعان همه كسانی است كه محضر نیك او را درك كرده‏اند. آقا شیخ محمد رازی صاحب گنجینه دانشمندان، در جلد چهارم این مجموعه مكاشفه‏ای را از آن بزرگوار نقل كرده است بدین شرح:

در ماه ذیحجه سال 1368 ه . ق در منزل مرحوم آیت‏اللّه حجت (ره) بودم و مرحوم میرزا مهدی آشتیانی در آنجا وارد بودند.

مرحوم آیت‏اللّه العظمی بروجردی و آیت‏اللّه سید محمد تقی خوانساری برای دیدن ایشان آمدند و بعد از تعارفات و تشریفات، آیت‏اللّه حجت به آیت‏اللّه بروجردی گفتند كه آقای میرزا مهدی آشتیانی مكاشفه عجیبی دارند و مناسب است خودشان نقل كنند. مرحوم آشتیانی فرمودند:

من مبتلا به یرقان هستم و برای همین مسافرت به خارج هم نموده‏ام ولی علاج نشده است. در سال 1365 ق كه توده‏ای‏ها - نهایت تسلط را در شمال و غرب ایران داشتند - به مشهد مشرف می‏شدم. در اتوبوس حالم منقلب شد به طوری كه مسافرین و راننده خیال كردند من سكته كرده‏ام. ماشین را متوقف كردند و مرا بیرون آوردند و در آن حال دیدم كه در عرفات هستم و انوار بسیاری از آسمان به زمین می‏آید و دیدم كه مردم به یك طرف متوجه هستند. پرسیدم چه خبر است؟ گفتند: حضرت رسول (ص) تشریف آورده‏اند. من به آن طرف رفتم و دیدم چهارده خیمه در كنار یكدیگر نصب است. خیمه بزرگی بود كه متعلق به حضرت رسول (ص) بود من در آن خیمه مشرف شدم و حضرت را زیارت كردم. خواستم از كسالت خود و حوائج دیگرم بگویم. گفتند: چون زائر فرزندم رضا (ع) هستی برو به خیمه‏ایكه متعلق به اوست. پس من به خیمه آن حضرت شرفیاب شدم و سه حاجت خود را اظهار كردم. اول راجع به كسالتم، فرمودند مقدر شده كه این كسالت با تو باشد تا از دنیا بروی، دوم راجع به فتنه توده‏ای‏ها، فرمودند به همین زودی شر آنها مرتفع خواهد شد و تا شما با قبور و مجالس سوگواری ما ارتباط دارید در امان هستید و سوم راجع به حاجت شخصی بودكه فرمودند: این حاجت هم رواست.»[2]