شتابان به سوی حق

نویسنده آثار الحجة كه خود از نزدیك حالات و ویژگی های معنوی و روحی ایشان را ملاحظه كرده است از حال و هوای روحی و معنوی ایشان حكایت ها و داستان های زیادی نقل نموده است. ما در اینجا تنها به یك مورد كه ارتباط به رحلت ایشان دارد اشاره می كنیم: "ایشان در آخرین كسالتی كه متوجه ایشان شد و با آن نیز دار فانی را وداع گفت همه خانواده و وكیل خود را احضار كرد و پس از حاضر شدن وصی خود آقای حاج سید احمد زنجانی و بعضی فضلاء دیگر، فرمودند مهر مرا بشكن، آقایان گفتند برای چه؟ فرمودند: برای اینكه بعد از من كسی از این مهر سوء استفاده نكند. عرض كردند، حالا چرا؟ فرمودند: از این كسالت خوب نخواهم شد و اصرار كردند و حاضرین تفأل به نیك نگرفتند و انكار كردند تا ایشان قرآن خواسته و استخاره برای این كار كردند؛ همه منتظر بودند كه آیه وعده به بهبودی ایشان بدهد؛ دیدند تا آقا قرآن را گشود و به اول صفحه آن نگاه كرد، با وجد و نشاط فراوان گفت له دعوة الحق[1] -[2] آیة الله حجت همان طور كه خود گفته بود از این كسالت دیگر بهبود نیافت و سرانجام پس از بیست و سه سال اقامت در كنار بارگاه حضرت معصومه در قم و تلاش خستگی ناپذیر در راه ترویج احكام الهی در روز دوشنبه سوم جمادی الاولی 1372 هجری قمری جان به جان آفرین تسلیم نمود. مدفن وی در جلو مسجد مدرسه حجتیه واقع شده است.[3]