فطرت یعنی ساختار ویژه و خلقت خاص بشری که انسان بر آن ویژگی ها خلق شده است. قرآن مجید در این باره می فرماید :" فطرةالله التی فطر الناس علیها [1] یعنی :"این (دین حنیف) فطرتی است که خداوند انسانها را بر آن آفریده است ".

فطرت انسان دارای دو حوزه احساس و ادراک یا فطرت قلب و فطرت عقل است. آدمی اموری را می پذیرد که هیچ گونه استدلالی برای آنها ندارد مثلاً می گوید کل از جزء بزرگتر است و یا اجتماع دو ضد در یک زمان و مکان و موضوع و... امکان ندارد ولی قادر به استدلال برای این امور نیست. یعنی بشر به گونه ای خلق شده است که تا این مطالب را تصور کند تصدیق هم خواهد کرد و این همان فطرت است. پس در واقع امور و مبانی اولیه و اساسی ادارک عقل که امتناع اجتماع و ارتفاع نقیضین است و هر امر محالی ناچار به آن بر می گردد، از فطریات بشر است و عقل به این معنا جزء فطرت است.

 اما عقل نظری که با کاوش و استدلال به نتائجی دست می یابد فطری نیست و اکتسابی خواهد بود.

فطرت آدمی تبدیل ناپذیر است و هرگز در آن انحراف رخ نخواهد داد. آن چه که هست این فطرت بر اثر هجوم عوامل ضد فطرت مانند هواهای نفسانی و خواهشهای درونی مدفون شده و مغلوب واقع می شود و هر گاه این دل از عوامل بیگانه گرفته شود بار دیگر فطرت تجلی خواهد کرد.

برای آگاهی بیشتر به کتاب فطرت نوشته استاد شهید مطهری مراجعه فرمائید.