معنای این روایت این نیست که انسان برای خداوند خلق شد که مثلا برای او کاری انجام دهد بلکه می خواهد راه را نشان دهد. خداوند انسان را آفرید که به معرفت و لقای او برسد و به کمتر از آن راضی نشوند.

شهید مطهری پیرامون این روایت توضیحی داده است : "رابطه انسان و دنیا اگر به صورت وابستگی انسان و طفیلی بودنش در آید، موجب محو و نابودی تمام ارزشهای عالی انسان می‏گردد. ارزش انسان به کمال مطلوب‏هایی است که جستجو می‏کند؛ بدیهی است که اگر فی المثل مطلوبی بالاتر از سیر کردن شکم خودش نداشته باشد و تمام تلاشها و آرزوهایش در همین حد باشد، ارزشی بیشتر از «شکم» نخواهد داشت. این است که حضرت علی علیه السلام می‏فرماید: «آن کس که همه هدفش پرکردن شکم است، ارزشش با آنچه از شکم خارج می‏گردد برابر است.»

همه سخن ها در باره چگونگی ارتباط انسان و جهان است که به چه کیفیت و به‏ چه شکل باشد؟ در یک شکل، انسان محو و قربانی می‏شود؛ به تعبیر قرآن- به حکم اینکه هر جوینده در حد پایین‏تر از هدف و کمال مطلوب خویش است- «اسفل سافلین» می‏گردد؛ پست‏ترین، منحط ترین و ساقط ترین موجود جهان می‏شود؛ تمام ارزشهای عالی و مختصات انسانی او از میان می‏رود؛ و در یک شکل دیگر برعکس، دنیا و اشیاء آن فدای انسان می‏گردد و در خدمت انسان قرار می‏گیرد و انسان ارزشهای عالی خویش را باز می‏یابد. این است که در حدیث قدسی آمده است:

یَا ابْنَ ادَمَ خَلَقْتُ الْاشْیاءَ لِاجْلِکَ وَ خَلَقْتُکَ لِاجْلی. همه چیز برای انسان آفریده شده و انسان برای خدا"[1]