پاسخ  از آقای حداد عادل: درآمد ایشان از حقوق معلمی دانشگاه بود. من نشنیدم که زندگی شان را از طریق وجوهات و... بگذرانند. اگر هم می گذراندند، البته عیبی نداشت، ولی چون معلم دانشگاه بودند، زندگیشان بیشتر از آن طریق تأمین می شد و مقداری هم از حق تألیف کتاب هایشان. ولی مثلاً یک اشتغال مادی یا سرمایه گذاری در کار اقتصادی نداشتند. زندگی شان هم خیلی عرض و طول نداشت و برای رفت و آمد از یک ماشین خیلی قدیمی استفاده می کردند که قیمت زیادی نداشت. حتی مثلاً (این را من تا حالا نگفته ام) وقتی می خواستند برای معالجه به اروپا بروند آن هم به توصیه و خواهش امثال ما و پیگیری بنده که اصرار داشتم آقا شما بروید برای معالجه، چون مدتی بود که می گفتند سرم گیج می رود و نمی توانم فکر کنم. از بس که فشار فکری و کاری به خودشان وارد کرده بودند ایشان حتی برای این سفر، واقعاً استطاعت نداشتند و قرض کردند و رفتند. حالا اینطور نبود که خیلی به خود و زن و بچه اش سخت بگیرد، ولی زندگی اشرافی، تجملی و خارج از زی روحانیت هم نداشتند. یادم هست وقتی که ایشان دختر اولشان را عروس کرده بودند و عده ای را از دوستان خودشان دعوت کرده بودند، در همان حیاط کوچک منزلشان که شاید صد متر مربع مساحت داشت. تعدادی صندلی دور حیاط چیده بودند. بنده هم رفتم، بعضی از روحانیون، استادهای دانشکده الهیات و تعدادی از اقوام هم بودند، همین. خلاصه زندگی شان، زندگی اشرافی نبود.[1]

[1] منبع: مجله اندیشه صادق، شماره 6و7