پاسخ  از آقای حداد عادل: قسمت عمده این سؤال در سؤال قبلی بود. اما در امور اجتماعی، ما بهترین نمونه را خود امام می دانیم. امام یک عارف بود. شما ببینید، امام در 27 سالگی «شرح دعای سحر» را نوشته اند که ترجمه هم شده و در دسترس هم هست. خوب، این مرد با آن عرفان و با آن تعلق خاطری که به مکتب ابن عربی داشته و شاگرد مرحوم شاه آبادی بوده، چطور در خطیرترین عرصه های اجتماعی هم قدم گذاشته، موفق شده و هیچ عدول هم از مبانی خودش نکرده است. من پاسخ اجمالی را می دهم. بروید سراغ نوع تفکر امام و ببینید که آن عرفان، توکل، توجه به حقایق قلبی، دعا و اینطور معانی، با این دقت های اجتماعی و حساسیت نسبت به مسایل اجتماعی جور در می آید.[1]

[1] منبع: مجله اندیشه صادق، شماره 6و7