انسان وقتی تاریخ را می خواند فکر می کند امام حسین علیه السلام مردی بودند که کاری به کار کسی نداشتند و درباره هیچ موضوعی هم فکر نمی کردند تنها چیزی که امام را از جا حر کت داد دعوت مردم کوفه بود در صورتی که ایشان در آخر ماه رجب که اوایل حکومت یزید بود برای امتناع از بیعت از مدینه خارج می شوند و چون مکه حرم امن الهی و مرکز اجتماع است و همه مردم از اطراف و اکناف در ماه رجب و شعبان که ایام عمره و بعد موسوم حج است به مکه می آیند به آنجا می روند. نه تنها برای اینکه آنجا مأمن بهتری است بلکه برای اینکه بهتر می توان مردم را ارشاد کرد و آگاهی داد. بعد از حدود دو ماه یعنی زمانی که حضرت نهضت شان را از مدینه شروع کرده بودند نامه های مردم کوفه در مکه به دست ایشان رسید. در حالیکه امام تصمیم خود را بر امتناع از بیعت گرفته بودند و همین تصمیم خطری بزرگ برایشان بوجود آورده بود. بنابرین دعوت مردم کوفه، عامل اصلی در این نهضت نبود، بلکه عامل فرعی بود و حداکثر تاثیری که برای دعوت مردم کوفه می توان قائل شد. اینست که این دعوت از نظر مردم و قضاوت تاریخ در آینده فرصت به ظاهر مناسبی برای امام علیه السلام بوجود آورد که ایشان از مکه حرکت کنند و آنجا را مرکز قرار ندهند. پس دعوت مردم کوفه در یک امر فرعی _اینکه نهضت در عراق صورت گیرد_ دخالت داشت و عامل اصلی نبود. بلکه عامل اصلی اصلاح دین بود لذا وقتی اصل دعوت، اهمیت زیادی در قیام نداشت؛ عهد شکنی مردم کوفه نمی توانست اثری در آن داشته باشد.

(کتاب حماسه حسینی ..... مجموعه آثار استاد شهید مطهری ج 17 ص 206)